Η Εθνική Ελλάδος στους 16
(Ελλάδα-Ακτή Ελεφαντοστού: Ο Σαμαράς χτυπάει το πέναλντι στο 92')
Θα αντιστρέψω το συνηθισμένο κλισέ: «Γιατί απαγορεύεται να παίζουμε άμυνα;» που λέγεται μετά το Euro 2004 και θα πω: «Γιατί απαγορεύεται να παίζουμε επίθεση;».
Είναι δηλαδή στο DNA μας, που θα 'λεγε και η Χαλκιά να ταμπουρωνόμαστε και να κάνουμε την υφήλιο να βαριέται και δεν είναι στο DNA μας να βγαίνουμε μπροστά να παίζουμε μπάλα και να το χαίρονται και οι Ελληνες και όποιος έτυχε να βλέπει το ματς; Μήπως δηλαδή εγκλωβιστήκαμε στον τρόπο παιχνιδιού του 2004 και αδικούμε τις δυνατότητες των παικτών που και μπάλα παίζουν, και θέαμα μπορούν να δίνουν; Νομίζω ότι η Εθνική έχει εγκλωβιστεί σε ένα «σύνδρομο Ρεχάγκελ» που για το αποτέλεσμα πρέπει να ταμπουρώνεται. Καλό το αποτέλεσμα, αλλά καλύτερη η μπάλα. Και αν έρθει και κάποια ήττα, δεν έγινε τίποτα.
Το ίδιο έγραφα στο twitter: «Μπράβο τους, προκριθούνε-δεν προκριθούνε» πολύ πριν λήξει το ματς. Είναι πώς το βλέπεις το ποδόσφαιρο και αμέσως μετά τη λήξη το γεγονός αποδείχθηκε. Οταν συγκρούστηκαν οι σαξεστόριδες εναντίον των μιζερομένων.
ΟΙ ΣΑΞΕΣΤΟΡΙΔΕΣ είδαν το πέναλτι πιο «μαρς» από το πέναλτι στον Σκαρτάδο στο «Ας περιμένουν οι γυναίκες». Ο ορισμός του πέναλτι, κυρίες μου. Μια δίκαιη νίκη που πρέπει να μας βγάλει όλους στους δρόμους. Η Ομόνοια να γεμίσει ξανά με κόσμο. Οπως το 2004, αν δεν το πιάσατε το υπονοούμενο. Γιατί έτσι γίνονται αυτά. Πρώτα ένα πεντακάθαρο πέναλτι, μετά μια έξοδος στις αγορές και σε λίγο εκεί στο φως του τούνελ, ένα Καγέν παρκαρισμένο έξω από κάθε ελληνικό σπίτι.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, οι μιζερομένοι: «Ποιο πέναλτι; Το πέτσινο; Το οποίο αν υπήρχε η ΕΡΤ να λέει την αλήθεια θα είχαν γίνει αφιερώματα για να καταγγελθεί; Το παραμύθι που δόθηκε με εντολή από τα μαγειρεία της ΦΙΦΑ και τον κολλητό φίλο του Σόιμπλε, τον Μπλάτερ, για να αποσπάσουν την προσοχή του ελληνικού λαού; Από τα μνημόνια, τα παιδάκια που λιποθυμάνε από ασιτία στις αυλές των σχολείων, την αστυνομική βία». Μέχρι που αν ο Γιώργος Σαμαράς ήταν συνειδητοποιημένο φορ και σεβότανε τους λαϊκούς αγώνες, θα έπρεπε να το είχε πετάξει έξω.
ΤΟ ΜΑΤΣ με την Ακτή ήταν επίσης μια νίκη των πειρατών του Λεωνίδα απέναντι στα ανθρωπάκια που περιμένουν την Εθνική να χάσει, για να χαρούν. Οι πειρατές του Λεωνίδα είναι η πιο «προχώ» έκδοση transformers της Εθνικής και ένας συνδυασμός ανάμεσα στο πλήρωμα του Πειρατικού του 2004 και τους 300 του Λεωνίδα, που δυστυχώς δεν τους είχαμε στον θρίαμβο της Λισσαβώνας.
Στο ντύσιμο ο πειρατής των 300 μπορεί να ντυθεί Λεωνίδας με τα αξεσουάρ, αλλά με μαύρο πανί στο μάτι ή πειρατής με περικεφαλαία.
ΨΙΛΟΦΙΛΕΛΕ και εθνίκι λογαριάζω και το μπλοκ των «τώρα τι θα λένε αυτοί που λέγανε;». Είναι αυτοί που κάθε φορά που κερδίζει η Εθνική γράφουν αμέσως: «Τι λένε τώρα αυτοί που τους είχανε αμφισβητήσει;». Η απάντηση είναι «λένε ότι δεν τους είχαν αμφισβητήσει, αλλά κάποιες αμφιβολίες μετά τα τρία από την Κολομβία, πώς να το κάνουμε, υπήρξανε». Οχι όμως πως έχουν νόημα. Οι «τι λένε τώρα αυτοί» είναι η πιο επιτυχημένη κάθετη μονάδα παραγωγής στην Ελλάδα. Είναι οι μόνοι που μπορούν να γράψουν στο ένα ματς «μας ξεφτιλίσανε τα κωλόπαιδα» και στο επόμενο «τι λένε τώρα αυτοί που τους γράφανε κωλόπαιδα;».
Χωρίς τον φόβο της αποτυχίας
ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ που ο Σαμαράς παίρνει φόρα να χτυπήσει το πέναλτι, δεν έχω καμία αμφιβολία. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα το χάσει. Πρώτον γιατί είναι εξαντλημένος. Δεύτερον γιατί ο παίκτης που κερδίζει ένα πέναλτι φορτισμένος από τη φάση είναι ευκολότερο να το χάσει. Τρίτον γιατί το πέναλτι αργεί να εκτελεστεί και ο Σαμαράς δεν φεύγει μπροστά από την μπάλα για να χαλαρώσει. Τέταρτον γιατί ο Μπαρί, ο τερματοφύλακας της Ακτής κάνει τον Μακονοχέι στον «Λύκο της Γουόλ Στριτ» για να του αποσπάσει την προσοχή. Χτυπάει το στήθος του λέγοντας διάφορα στον Σαμαρά. Τέλος ο Σαμαράς έχει κόψει τα μαλλιά και δεν έχει το τσουλούφι να το φυσάει κατά πάνω, να ηρεμεί. Εχουμε λοιπόν μια περίπτωση σούπερ Κοέλιο. Το σύμπαν μαζί με έναν άθλιο μπαρμπέρη να έχουν συνωμοτήσει για να χαθεί το πέναλτι. Ο Σαμαράς όμως το βάζει και υπάρχουν λόγοι.
ΤΕΧΝΙΚΑ ο βασικός, νομίζω, λόγος είναι ότι έχει αποφασίσει ότι εκεί θα το στείλει και δεν αλλάζει γνώμη ούτε στην αναμονή ούτε από τα καραγκιοζιλίκια του Μπαρί. Επίσης δεν του αποσπά την προσοχή η έξοδος των δύο μέτρων του τερματοφύλακα. Σημαδεύει εκεί που ήθελε να τη στείλει από την αρχή. And that’s that. Ψυχολογικά νομίζω ότι ο λόγος είναι ότι ο Γιώργος Σαμαράς ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά στην Ολλανδία, μια χώρα λιγότερο νευρωτική στην αποτυχία από την Ελλάδα. Για να πετύχεις, δεν πρέπει να φοβάσαι να αποτύχεις.
ΤΟ ΠΕΝΑΛΤΙ του Σαμαρά είναι ισάξιο των βολών του Αργύρη Καμπούρη στο Ευρωπαϊκό στο μπάσκετ το 1987. Η συμπεριφορά του, ακόμα εντυπωσιακότερη. Μετά το πέναλτι και τους πανηγυρισμούς το πρώτο που κάνει είναι να πάει να παρηγορήσει τον Μπαρί, που κλαίει στο χορτάρι μπρούμυτος. Και μιλάμε γι' αυτόν που προσπάθησε να κάνει τον Σαμαρά να χάσει το πέναλτι με τις μαϊμουδιές να χτυπάει το στήθος. Τέλος για το πέναλτι το ενδιαφέρον ήταν προβλεπόμενο.
Η κουβέντα για τα πέναλτι είναι η μόνη που οι οπαδοί ξέρουν να κάνουν. Η φάση είναι μπλεγμένη. Ο μπακ εμποδίζει όταν βάζει το γόνατο στην πορεία του ποδιού του Σαμαρά που κατεβαίνει, αλλά ο Σαμαράς πέφτει όταν το πόδι του σκάβει το χορτάρι. Μάλλον δεν ήταν, αλλά σε τέτοιες φάσεις είναι ό,τι βλέπεις και το κύριο είναι ότι ο Σαμαράς δεν βουτάει για να το κερδίσει. Είναι και ο λόγος που οι παίκτες της Ακτής δεν του την πέφτουν.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου