κοινωνιολόγος

  Εξωθούμαστε σε μια κοινωνία που το εργασιακό ωράριο τείνει να γίνει αν είναι δυνατόν 24 ώρες το 24ωρο.. ... Μια πολύ μεγάλη ανακάλυψη, σχετική με την εισαγωγή μου στο παρόν κείμενο, υπήρξε για εμένα το προφητικό βιβλίο του Γερμανού φιλόσοφου και κοινωνιολόγου Georg Simmel (1858-1918) που για πρώτη φορά εκδόθηκε το 1903 με τίτλο «Μητροπολιτική Αίσθηση: Οι μεγαλουπόλεις και η διαμόρφωση της συνείδησης» και κυκλοφορεί σε ελληνική μετάφραση από τις εκδόσεις Άγρα (***) . Το βιβλίο είναι προφητικό διότι παρά τα πενιχρά επιστημονικά δεδομένα της εποχής που γράφτηκε συνδέει τις αισθητηριακές εμπειρίες του κατοίκου της σύγχρονης μεγαλούπολης με ζητήματα υγείας που αντιμετωπίζει σήμερα ο αστικός χώρος όπως π.χ. την υπερδιέγερση του αυτόνομου νευρικού συστήματος, το χρόνιο στρες, την κατάθλιψη, το άγχος, την αρνητική ψυχολογία. Όλα αυτά συνδέονται άμεσα και με την κοινωνική παθολογία που αφορά την αυξημένη συχνότητα των διαταραχών του ύπνου στην εποχή μας. Είναι ενδιαφέρον διότι ο Simmel δεν ήτ

Σαν σήμερα πέθανε στο Στρασβούργο ο κοινωνιολόγος Γκέοργκ Ζίμμελ.   Η μελέτη του γύρω από την κοινωνιολογία, επικεντρώθηκε στο ενδιαφέρον του για το πώς ο πολιτισμός και η θρησκεία γενικότερα, καθόριζαν την ζωή των ανθρώπων μέσα στην κοινωνία.  Μερικές εκδόσεις των βιβλίων του στα οποία περιλαμβάνονται οι ιδέες του:        

Τελικά τα σχολεία άνοιξαν στις 14 Σεπτεμβρίου. Οι μαθητές πήραν τα βιβλία, τις μάσκες και το παγουρίνο, στοιβάχτηκαν στις τάξεις πάνω από δεκαπέντε μαθητές, χωρίς αποστάσεις και κοινωνική αποστασιοποίηση, χωρίς αίθουσες, χωρίς καθηγητές, χωρίς καθαρίστριες. Ευτυχώς θα ρθουν οι κάμερες.. Και τους ρωτάμε γιατί κάνουν κατάληψη; Αν δεν κάνανε κατάληψη θα τους ρωτούσαμε;   - Πώς αντέχετε να ζείτε σε ένα τέτοιο σχολείο; Σε μια τέτοια κοινωνία; Με τόση υποκρισία; Δεν θέλετε να γίνετε καθώς πρέπει υποκριτές, να φοράτε την μάσκα του νομοταγή πολίτη και να εκτελείτε άνωθεν εντολές με τις οποίες δεν συμφωνείτε, αλλά γιατί θα έπρεπε να σας νοιάζει αφού θα πληρώνεστε για να την πληρώνει πάντα κάποιος άλλος, πιο αδύναμος.. - Κάνουμε κατάληψη γιατί θέλουμε καλύτερο σχολείο. Αυτό δεν αρκεί;

  Η κατάθεση του νομοσχεδίου για την εκπαίδευση αποτελεί, χωρίς αμφιβολία, πράξη ασύγγνωστης μνησικακίας. Και όχι μόνο γιατί το υπουργείο δεν επιδίωξε τον παραμικρό διάλογο με τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς ή τα πολιτικά κόμματα και όλους τους ενεχόμενους φορείς. Ούτε γιατί φαίνεται να κάνει χρήση της χειρότερης εκδοχής της «κρίσης ως ευκαιρίας». Ενα πρώτο θεμελιώδες ζήτημα είναι η πλήρης αδιαφορία για τα ουσιώδη της περιόδου. Ενα σοβαρό υπουργείο, νομίζω, θα ξεκινούσε έχοντας επίγνωση πως τον Σεπτέμβριο τα θέματα καίριας παιδαγωγικής σημασίας θα αφορούν το πώς θα πρέπει να διδάξουμε, τι θα γίνει με την ύλη, ποιες μετατροπές του αναλυτικού και του ωρολόγιου προγράμματος πρέπει να γίνουν, ώστε να μην προστεθεί στη φετινή απώλεια κι άλλη μία μεγαλύτερη. Είναι προφανές, σε οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο, όχι αριστερό λόγω της υπερβολικής Κοινωνιολογίας, απλώς λογικό, ότι οι τράπεζες θεμάτων, η αυστηροποίηση (sic) της προαγωγής, η αύξηση των εξεταζόμενων μαθημάτων, η «αυτο

Εχετε δίκιο, κυρία Υπουργέ, που καταργείτε την Κοινωνιολογία από πανελλαδικά εξεταζόμενο μάθημα. Γιατί τι έχει να προσφέρει η κοινωνιολογία σε ένα μαθητή του 21ου αιώνα; -Μήπως θα τον διδάξει για την καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων μέσω των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, όπως η τηλεργασία που καταργεί την έννοια του 8ωρου, και των απεργιών, των επιδομάτων, καθιστώντας την εργασιακή δύναμη απροσδιόριστη και ασαφή; (σελ 114, Κοινωνιολογία Γ' Λυκείου) -Μήπως θα τον διδάξει ότι το εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργεί ως σύστημα επιλογής που ευνοεί τις ανώτερες τάξεις σε βάρος των υπολοίπων, αφού οι κοινωνικές επιδόσεις συνδέονται με κοινωνικά χαρακτηριστικά; (σελ 99, Κοινωνιολογία Γ' Λυκείου) -Μήπως θα μάθει ο νέος για τις νέες μορφές ανισότητας που επιφέρει ο ψηφιακός αναλφαβητισμός που παρατηρείται στη μεταβιομηχανική εποχή; -Ή μήπως θα αναφερθεί και στα αρνητικά της τηλεκπαίδευσης, όπως το ότι μειώνει τον άμεσο και προσωπικό χαρακτήρα της παρεχόμενης εκπαίδευσης; (

Οι σημερινές νέες/οι, εμπιστεύονται το κράτος λιγότερο από κάθε άλλη γενιά.      Η έννοια των θεσμών και της εμπιστοσύνης προς αυτούς: οι θεωρητικές προσεγγίσεις  Η συζήτηση για την καταγωγή, τη λειτουργία και τις μεταβολές των θεσμών δεν αποτελεί αντικείμενο του παρόντος. Μια τέτοια συζήτηση, άλλωστε, πάνω σε ένα θέμα που παρουσιάζει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ακαδημαϊκής συναίνεσης θα ήταν εκ των πραγμάτων τόσο εκτενής που δεν θα μπορούσε να σκιαγραφηθεί μέσα σε λίγες μόνο σελίδες. Σε γενικές γραμμές, οι ορισμοί της έννοιας του «θεσμού» ποικίλλουν μεταξύ των διαφόρων επιστημών, ενώ δεν είναι καθόλου ουδέτεροι και ανεξάρτητοι από τις θεωρητικές επεξεργασίες που τους συνοδεύουν. Διάφοροι, περισσότερο ή λιγότερο φορμαλιστικοί ορισμοί έχουν δοθεί, όπως αυτός του Douglas North 1 , σύμφωνα με τον οποίο οι θεσμοί αποτελούν επινοημένους από τον άνθρωπο περιορισμούς που διαρθρώνουν την πολιτική, οικονομική και κοινωνική αλληλεπίδραση και αποτελούνται τόσο από άτυπους (ταμπού, έθ