Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Η βεβήλωσις του Ι.Ν.Αγ. Παντελεήμονος Αχαρνών (2-τελευταίο)
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 4/3/2011
Η ΒΕΒΗΛΩΣΙΣ ΤΟΥ Ι. Ν. ΑΓ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΑΧΑΡΝΩΝ (2ον-τελευταίον)
Κορυφαῖο γεγονός στήν κακή πορεία τῶν θεμάτων τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως
Του Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση 3. Συνεχίζεται ἡ κακή πορεία. ᾿Ενδεικτική ἀναφορά σέ θέματα.
῾Η αἰφνίδια ἀλλαγή στό ἐκκλησιαστικό σκηνικό τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος μέ τόν θάνατο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, ἐλπίζαμε ὅτι θά ἀνακόψει ἤ τουλάχιστον θά ἐπιβραδύνει τόν ταχύ οἰκουμενιστκό βηματισμό της. ῾Ο ἐκλεγείς Ἀρχιεπίσκοπος κ. ῾Ιερώνυμος οὔτε πρό τῆς ἐκλογῆς του οὔτε καί μετά ἀπό αὐτήν ἐστηλίτευσε ἤ ἔγραψε κάτι ἐναντίον τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Σέ ἐπίσκεψή μας στά γραφεῖα τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου μετά τήν ἐκλογή, γιά νά τόν συγχαροῦμε, ἐγώ καί ἡ πρεσβυτέρα σύζυγός μου, μόνος του μᾶς εἶπε, προφανῶς γνωρίζων ποιές εἶναι οἱ ἀνησυχίες μας, ὅτι αφοῦ πρῶτα τακτοποιήσει τά διοικητικά τῆς ᾿Εκκλησίας, θά ἀσχοληθεῖ καί μέ τά ὁμολογιακά, μέ τίς σχέσεις μας πρός τούς ἑτεροδό ξους....᾿Αναχωρήσαμε ἐλαφρῶς εὐχαριστημένοι, τουλάχιστον μέ τήν προσδοκία ὅτι ἴσως κάτι ἀλλάξει στό θέμα αὐτό, μολονότι προτεραιότητα ἔχουν πάντοτε τά τῆς πίστεως, ἡ ὀρθή τήρηση τῆς ὁποίας ἐπιφέρει τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐξομάλυνση τῶν ἄλλων προβλημάτων, ποιμαντικῶν, διοικητικῶν, οἰκουμενικῶν. Πέρασαν τρία ἔτη καί ὄχι μόνον δέν ἄλλαξε κάτι, ἀλλά ἡ κατάσταση χειροτερεύει,καί ἡ συμπόρευση μέ τό οἰκουμενιστικό Φανάρι εἶναι ὁλόθυμη καί ἀδιατάρακτη, ἐκτός τοῦ ὅτι καί σέ ἄλλους τομεῖς τῆς ζωῆς τῆς ᾿Εκκλησίας ὑπάρχει χειροτέρευση τῆς καταστάσεως:
῾Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος κατελήφθη ἀπό τούς οἰκουμενιστές καί τούς ἐκσυγχρονιστές μέ διαρκεῖς ἐναντίον του διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν ᾿Ορθοδόξων, ἀκόμη καί Ἀρχιερέων, γιά ὅσα μεταδίδει.
Τοῦ ἐπισήμου θεολογικοῦ περιοδικοῦ τῆς ᾿Εκκλησίας «Θεολογία» προΐσταται, τοποθετηθείς ὡς διευθυντής, σύμβουλος ἐπί ἔτη τοῦ Παιδαγωγικοῦ ᾿Ινστιτούτου, ἀγωνιζόμενος, παντί σθένει, νά μεταβάλει τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἀπό ὀρθόδοξο καί ὁμολογιακό σέ θρησκειολογικό καί συγκρητιστικό, σέ πλήρη ἀντίθεση καί διαμάχη μέ τήν «Πανελλήνια ῞Ενωση Θεολόγων», ἀλλά καί μέ τήν ῾Ιερά Σύνοδο καί τήν πλειονότητα τῶν Ἀρχιερέων. Πῶς εἶναι δυνατόν καί κατανοητόν, πῶς συμβιβάζεται ἡ κατάσταση, κατά τήν ὁποία ἡ μέν Ἱ. Σύνοδος προσπαθεῖ νά ἀποτρέψει τήν ὑποτίμηση καί ὑποβάθμιση τοῦ μαθήματος, ὁ δέ διευθυντής τοῦ ἐπισήμου θεολογικοῦ περιοδικοῦ τῆς ᾿Εκκλησίας πρωτοστατεῖ πρός τήν ἀντίθετη κατεύθυνση καί μεταβάλλει σταδιακά, καί πρός τό παρόν προσεκτικά, τήν «Θεολογία» σέ βῆμα τῶν οἰκουμενιστῶν καί ἐκσυγχρονιστῶν θεολόγων τοῦ τύπου τῆς ᾿Ακαδημίας τῶν Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου;
῾Υπό τήν πίεση κληρικῶν καί ἁπλῶν πιστῶν, πού διαμαρτύρονται γιά καινοτομίες καί πλάνες ἡ Ἱερά Σύνοδος παίρνει ἀποφάσεις, οἱ ὁποῖες ὅμως δέν ἐφαρμόζονται, ὅπως ἡ σχετική μέ τίς μεταφράσεις λειτουργικῶν κειμένων ἀπόφαση· παρά τήν ἀπαγόρευση τῆς Ἱ. Συνόδου γνωστοί Ἀρχιερεῖς χρησιμοποιοῦν μεταφράσεις στίς Ἱερές Ἀκολουθίες, προκαλώντας πολλές φορές τήν ὀργή ἤ τουλάχιστον τήν ἀπορία τῶν πιστῶν. Σέ ὅσους συστηματικά καί σχεδιασμένα κτυποῦν τήν ἑλληνική γλώσσα ὡς στοιχεῖο σωστικό τῆς αὐτοσυνειδησίας τῶν ῾Ελλήνων προστίθενται τώρα καί κάποιοι Ἀρχιερεῖς, προφασιζόμενοι ποιμαντική ἀναγκαιότητα, ἡ ὁποία μπορεῖ νά καλυφθεῖ καί καλύπτεται ἐπί αἰῶνες ἀπό φωτισμένους καί ἀπαθεῖς ῾Αγίους μέ πολλούς ἄλλους τρόπους.
῾Η καταγγελία πρός τήν ῾Ιερά Σύνοδο τῆς ῾Ιεραρχίας τοῦ σεμνοῦ καί θεολογικά συγκροτημένου Μητροπολίτου Κυθήρων κ. Σεραφείμ γιά ἐκκλησιολογική παρέκκλιση καί πλάνη τοῦ Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου σκεπάσθηκε καί ἀκυρώθηκε μέ μία σιβυλλική καί γριφώδη ἀπόφαση τῆς Διαρκοῦς ῾Ιερᾶς Συνόδου, χωρίς σαφῆ καί δημόσια ἀποκήρυξη τῆς πλάνης ἐκ μέρους τοῦ ὡς ἄνω Ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος ἐξακολουθεῖ ἀνεξέλεγκτος νά προκαλεῖ τό ὀρθόδοξο αἴσθημα κοινωνῶν ἀνεπιφυλάκτως μέ τούς αἱρετικούς.
῾Η καταγγελθεῖσα ἀπό πλειάδα Ἀρχιερέων καταστροφική θεολογική δραστηριότητα τῆς ᾿Ακαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου, καί μάλιστα ὑπό ἑνός ἐξ αὐτῶν, τοῦ Μητροπολίτου Γλυφάδος, ἐπισήμως μέ ὑπόμνημα πρός τήν ῾Ιερά Σύνοδο, ὄχι μόνον δέν ἀντιμετωπίζεται, ὅπως θά ἔπρεπε, ὡς μεγίστη καί πρωτοφανής στήν ἱστορία τῆς ᾿Εκκλησίας ὑποτίμηση καί περιφρόνηση τῶν ῾Αγίων Πατέρων, ὡς ἀληθινή Πατρομαχία, ἀλλά καί ἐπαινεῖται γυμνῇ τῇ κεφαλῇ στίς αὐλές τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καί ὑπό οἰκουμενιστῶν θεολόγων, γιά νά ἀποτραπεῖ πιθανή λήψη μέτρων ἀπό τήν ἐν ῾Ελλάδι ἐκκλησιαστική ἡγεσία. ᾿Αποκαλύπτε ται πάντως σαφῶς ὅτι ὅσοι εἰσηγοῦνται καί ὑποστηρίζουν τά βλάσφημα φληναφήματα περί Μεταπατερικῆς συναφειακῆς θεολογίας, θέλουν νά βγάλουν τούς ῾Αγίους Πατέρες ἀπό τή μέση, διότι αὐτοί πνευματοκινήτως καί θεοπνεύστως ἔθεσαν ὅρια, μέσα στά ὁποῖα δέν μπορεῖ οὔτε νά εἰσέλθει οὔτε νά κινηθεῖ ἡ ἄνευ ὁρίων καί δογματικῶν φραγμῶν στοχαζομένη καί φλυαροῦσα συγκρητιστική θεολογία τῶν Οἰκουμενιστῶν. Τούς εἶναι ἐμπόδιο οἱ ῞Αγιοι Πατέρες καί ἐπιθυμοῦν νά τούς ἀγνοήσουν καί νά τούς ξεπεράσουν βλασφημοῦντες κατά τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο σέ κάθε ἐποχή καί μέ θαυμαστή μεταξύ τους συμφωνία ἀναδεικνύει ῾Αγίους Πατέρες, τό ἔργο καί ἡ διδασκαλία τῶν ὁποίων, ὅπως καί τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων, οὔτε παλιώνουν οὔτε γηράσκουν, γιά νά χρειάζονται ὑπέρβαση καί ἀνανέωση, τά ὁποῖα μόνον ὡς γοητευτικό σύνθημα τοῦ Σατανᾶ πρέπει νά ἀντιμετωπίζονται κατά τόν μακαριστό Ὅσιο Γέροντα π. Θεόκλητο Διονυσιάτη[4].
4. ᾿Απρόσμενη βεβήλωση ῾Ιεροῦ Ναοῦ᾿Εκεῖνο πάντως, πού δέν περιμέναμε, εἶναι αὐτό, πού συνέβη στίς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 2010, ἑορτή τοῦ ῾Αγίου Σπυρίδωνος, στόν μεγάλο καί κεντρικό Ἱ. Ναό τοῦ ῾Αγίου Παντελεήμονος ᾿Αχαρνῶν τῆς ῾Ιερᾶς ᾿Αρχιεπισκοπῆς᾿Αθηνῶν. Τό πρωΐ τελέσθηκε τό φρικτό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, στό ὁποῖο μετά φόβου καί τρόμου παρίστανται οἱ ῎Αγγελοι, καί τό βράδυ στόν ἴδιο καθαγιασμένο χῶρο ὀργανώθηκε κοσμική συναυλία μέ κοσμικούς τραγουδιστάς καί τραγουδίστριες καί πλῆθος μουσικῶν ὀργάνων.
᾿Ακόμη καί ἄν δέν γνωρίζει κανείς τούς Ἱερούς Κανόνες, πού προβλέπουν αὐστηρές ποινές γιά ὅσους μετατρέπουν τούς ἱερούς χώρους σέ «κοσμικά καταγώγια», ἁπλές θεολογικές γνώσεις καί ἁπλές ἀρχές εὐσεβείας κραυγάζουν ὅτι οἱ Ἱεροί Ναοί εἶναι ἱεροί τόποι καί ὅλα ὅσα ὑπάρχουν μέσα στόν Ἱ. Ναό εἶναι ἱερά πράγματα. Μοναδική καί ἀποκλειστική χρήση τους εἶναι ἡ λατρεία καί ἡ ἐξύμνηση τοῦ Θεοῦ καί ἡ τέλεση τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων. ῞Οσοι δραστηριοποιοῦνται καί ἐνεργοῦν μέσα στούς Ἱ. Ναούς ἔχουν εἰδική μυστηριακή Χάρη καί ἀποστολή, ὅπως οἱ κληρικοί τῶν τριῶν βαθμῶν τῆς ἱερωσύνης, ἀλλά καί οἱ ἄλλοι καθίστανται στά διακονήματά τους, ὅπως οἱ ἱεροψάλτες, οἱ ἀναγνῶστες, οἱ νεωκόροι, μέ εἰδική ἱεροτελεστική εὐχή καί ἀκολουθία. Οἱ ἐκκλησιαζόμενοι ἐπίσης μεταβαίνουν στούς Ἱ. Ναούς, ὄχι γιά νά ἀκούσουν κοσμικά τραγούδια ἀπό κοσμικούς τραγουδιστές μέ κοσμικό περιε χό με νο, ἀλλά μόνον τά εὐαγγελικά λόγια, ψαλμούς καί ὕμνους καί ᾠ δές πνευματικές, ὥστε νά ἀποσπασθοῦν ἀπό τά γήϊνα καί νά ὑψωθοῦν πρός τά οὐράνια. ῾Ο Ἱ. Ναός εἶναι οἶκος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ὁ οὐρανός ἐπί τῆς γῆς. Μπορεῖ κανείς νά τόν μεταβάλει σέ κοινό οἶκο, σέ γῆ, σέ χῶρο κοσμικῶν καί γήϊνων ἐκδηλώσεων; Τί νόημα τότε ἔχουν τά λειτουργικά «άνω σχῶμεν τάς καρδίας», «τάς θύρας τάς θύρας ἐν σοφίᾳ πρό σχωμεν», «τά ἅγια τοῖς ἁγίοις»; ῎Ηδη στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ προφητικός λόγος εἶναι πολύ αὐστηρός γιά ὅσους δέν διαστέλλουν μεταξύ ἱεροῦ καί βεβήλου· «Οἱ ἱερεῖς αὐτῆς (τῆς ῾Ιερουσαλήμ) ἠθέτησαν νόμον μου καί ἐβεβήλουν τά ἅγιά μου· ἀναμέσον ἁγίου καί βεβήλου οὐ διέστελλον καί ἀναμέσον καθαροῦ καί ἀκαθάρτου... καί ἐβεβηλούμην ἐν μέσῳ αὐτῶν»[5]. Γι’ αὐτό καί μετά θείας ὀργῆς ὁ Κύριος ἐξεδίωξε ὅσους εἶχαν προσβάλει τήν ἱερότητα τοῦ Ναοῦ, μετατρέποντας τόν οἶκο τοῦ Θεοῦ εἰς οἶκον ἐμπορίου[6]. Τό ῞Αγιο Πνεῦμα κατά τόν ᾿Απόστολο Παῦλο κατοικεῖ ἐντός τοῦ Ἱ. Ναοῦ τοῦ Θεοῦ καί δέν ὑπάρχει χῶρος γιά ἄλλα πνεύματα[7].
Θά ἠμποροῦσε κανείς νά παραθέσει πάμπολλες μαρτυρίες γιά τήν ἱερότητα τῶν Ἱ. Ναῶν καί τήν ἀποκλειστική τους χρήση μόνο γιά λατρευτικούς σκοπούς. ῾Υπενθυμίζουμε ἁπλῶς ὅτι, ὅταν στήν Θεσσαλονίκη ὁ ἱστορικός Ἱ. Ναός τοῦ ῾Αγίου Γεωργίου τῆς Ροτόντας χρησιμοποιήθηκε γιά παρόμοιες καλλιτεχνικές ἐκδηλώσεις, ξεσηκώθηκε θύελλα διαμαρτυριῶν ἐκ μέρους ἐν πρώτοις τοῦ τοπικοῦ Ἐπισκόπου, τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, ἄλλων Ἱεραρχῶν, τῆς ῾Ιερᾶς Κοινότητος τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους, τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν καί τοῦ πληρώματος τῶν πιστῶν, πού ζητοῦσαν ἀπό τό ῾Υπουργεῖο Πολιτισμοῦ νά ἀποδοθεῖ ὁ Ἱερός Ναός ἀποκλειστικῶς στή λειτουργική χρήση καί νά παύσει ὡς μουσειακός χῶρος νά χρησιμοποιεῖται γιά καλλιτεχνικές καί ἄλλες ἐκδηλώσεις. Τό Τμῆμα μάλιστα Ποιμαντικῆς καί Κοινωνικῆς Θεολογίας τῆς Θεολγικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ὀργάνωσε ᾿Επιστημονική ῾Ημερίδα τόν Μάρτιο τοῦ 1997 μέ θέμα· «῞Αγιος Γεώργιος–Ροτόντα. Λατρευτικός ἤ μνημειακός χῶρος; ῾Ιστορική, ᾿Αρχαιολογική, Νομοκανονική καί Θεολογική Προσέγγιση». Στά δημοσιευμένα Πρακτικά αὐτῆς τῆς ἡμερίδος βρίσκει κανείς ἄφθονες μαρτυρίες γιά τήν ἀποκλειστική χρήση τῶν Ἱερῶν Ναῶν ὡς χώρων λατρείας. ᾿Επειδή ὁ Ἱερός Ναός καθαγιάζεται κατά τήν τελετή τῶν ἐγκαινίων καί χρίεται δι’῾Αγίου Μύρου, ἀλλά καί ἐπειδή πολλαπλασιαστικῶς καί πληθυντικῶς καθαγιάζεται μέ τήν ἐν αὐτῷ τέλεση τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων, τήν ἀνάγνωση τῶν ἱερῶν λόγων καί τήν παρουσία ἱερῶν σκευῶν καί εἰκόνων, μένει ἐσαεί ἱερός, ἀκόμη καί ἄν ἐγκαταλειφθεῖ γιά ποικίλους λόγους καί ἐρειπωθεῖ. ᾿Από τῆς πλευρᾶς μάλιστα αὐτῆς πρέπει νά ἐπανεξετάσουν τό θέμα κάποιοι Ἀρχιερεῖς, πού παρίστανται καί οἱ ἴδιοι στήν βεβήλωση Ἱερῶν Ναῶν, πού ἀνήκουν κακῶς στήν ᾿Αρχαιολογική ῾Υπηρεσία, ὅπως π.χ. ὁ Ἱερός Ναός τοῦ ῾Αγίου ᾿Αχιλλίου Πρεσπῶν, στά ἐρείπια τοῦ ὁποίου ὀργανώνονται κάθε ἔτος καλλιτεχνικές ἐκδηλώσεις. ῾Υπάρχει πολύ χῶρος δίπλα καί γύρω ἀπό τόν Ἱ. Ναό γιʼ αὐτές τίς ἐκδηλώσεις.
᾿Επίλογος
Σέ ποιόν νά ἀπευθυνθοῦμε τώρα καί ἀπό ποιόν νά ζητήσουμε νά ἐπιληφθῆ τοῦ θέματος, ὅταν ἡ βε βήλωση τοῦ ῾Ι. Ναοῦ τοῦ ῾Αγίου Παντελεήμονος ᾿Αχαρνῶν ἔγινε μέ πρωτοβουλία τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν κ. ῾Ιερωνύμου, παρόντος καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ᾿Αλβανίας κ. ᾿Αναστασίου; Θά τολμήσουν κάποιοι Ἀρχιερεῖς, τό ῞Αγιον ῎Ορος, οἱ Θεολογικές Σχολές νά παραπέμψουν τό θέμα στήν ῾Ι. Σύνοδο; Δυστυχῶς τά ἀνοίγματα καί οἱ ἀγάπες πρός τούς Παπικούς καί τούς Προτεστάντες ἀσκοῦν ὄντως διαβρωτική ἐπίδραση· αὐτούς μιμούμαστε, γιατί αὐτά ἐκεῖ εἶναι συνηθισμένη πρακτική. Κατά τά ἄλλα νομίζουμε ὅτι μέ τούς διαλόγους καί τά οἰκουμενιστικά δρώμενα τούς βοηθοῦμε καί τούς ἐπηρεάζουμε νά βροῦν τήν ἀλήθεια. Διαβρωνόμαστε σέ πολλά ἐμεῖς καί ἀμφιβάλλουμε γιά τήν μοναδική ᾿Αλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν ῾Αγίων Πατέρων. ῎Ηδη τό παράδειγμα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου μιμοῦνται καί ἄλλοι· ὅπως ἐγράφη στόν «᾿Ορθόδοξο Τύπο» σέ ἐπαρχιακό Ἱ. Ναό τῆς Πελοποννήσου μέλη τοπικοῦ συλλόγου ὀργάνωσαν στό ὑπόγειο τοῦ Ἱ. Ναοῦ, κάτω ἀπό τό Ἱερό Θυσιαστήριο, ἑορταστική ἐκδήλωση μέ μουσικά ὄργανα, χορούς καί φαγοπότια· καί ὅταν ὁ ἱερεύς τοῦ Ἱ. Ναοῦ ἀντέδρασε, οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ συλλόγου τοῦ εἶπαν. «῾Ο Μακαριώτατος ᾿Αρχιεπίσκοπος πῶς ἐπέτρεψε καί εἰσῆλ θαν ὄργανα στόν ῾Ι. Ναό τοῦ ῾Αγίου Παντελεήμονος ᾿Αχαρνῶν καί μάλιστα τίμησε τήν ἐκδήλωση μέ τήν παρουσία του; Τά ὄργανα στόν ῞Αγιο Παντελεήμονα δέν ἦταν, καί μάλιστα ἀρκετά, πλησίον τοῦ ῾Ιεροῦ Θυσιαστηρίου»; ᾿Ορθότατα ὁ συντάκτης τοῦ «᾿Ορθοδόξου Τύπου» ἐπιλέγει: «᾿Εμεῖς θά παραθέσουμε ἁπλῶς μία φράση τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος ἀναφέρει ὅτι “Οὐκ ἐστι θέατρον ἡ ᾿Εκκλησία, ἵνα πρός τέρψιν ἀκούωμεν” καθώς καί τόν Ϟζ´ κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκ. Συνό δου, ὁ ὁποῖος λέγει ὅτι τούς “ἀ διακρίτως τούς Ἱερούς Τόπους κοινοποιοῦντας...εἰ μέν κληρικός εἴη καθαιρείσθω, εἰ δέ λαϊκός ἀφοριζέσθω”»[8].
Ὑποσημειώσεις
4. Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου, ῎Αρθρα καί μελετήματα, ᾿Αθῆναι 1962, σελ. 115 116. Σχετικά βλ. καί Πρωτοπρεσβ., Θεοδ. Ζήση, ῾Επόμενοι τοῖς ῾Αγίοις Πατράσι. ᾿Αρχές καί κριτήρια τῆς Πατερικῆς Θεολογίας, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 48 ἑ.
5. ᾿Ιεζ. 22, 26.
6. ᾿Ιω. 2, 12-17.
7. Α´ Κορ. 3, 17.
8. Φύλλον 1864, 28 ᾿Ιανουαρίου 2011, σελ. 4, στήλη «᾿Ορθόδοξος Παρατηρητής».
῾Υπό τήν πίεση κληρικῶν καί ἁπλῶν πιστῶν, πού διαμαρτύρονται γιά καινοτομίες καί πλάνες ἡ Ἱερά Σύνοδος παίρνει ἀποφάσεις, οἱ ὁποῖες ὅμως δέν ἐφαρμόζονται, ὅπως ἡ σχετική μέ τίς μεταφράσεις λειτουργικῶν κειμένων ἀπόφαση· παρά τήν ἀπαγόρευση τῆς Ἱ. Συνόδου γνωστοί Ἀρχιερεῖς χρησιμοποιοῦν μεταφράσεις στίς Ἱερές Ἀκολουθίες, προκαλώντας πολλές φορές τήν ὀργή ἤ τουλάχιστον τήν ἀπορία τῶν πιστῶν. Σέ ὅσους συστηματικά καί σχεδιασμένα κτυποῦν τήν ἑλληνική γλώσσα ὡς στοιχεῖο σωστικό τῆς αὐτοσυνειδησίας τῶν ῾Ελλήνων προστίθενται τώρα καί κάποιοι Ἀρχιερεῖς, προφασιζόμενοι ποιμαντική ἀναγκαιότητα, ἡ ὁποία μπορεῖ νά καλυφθεῖ καί καλύπτεται ἐπί αἰῶνες ἀπό φωτισμένους καί ἀπαθεῖς ῾Αγίους μέ πολλούς ἄλλους τρόπους.
῾Η καταγγελία πρός τήν ῾Ιερά Σύνοδο τῆς ῾Ιεραρχίας τοῦ σεμνοῦ καί θεολογικά συγκροτημένου Μητροπολίτου Κυθήρων κ. Σεραφείμ γιά ἐκκλησιολογική παρέκκλιση καί πλάνη τοῦ Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου σκεπάσθηκε καί ἀκυρώθηκε μέ μία σιβυλλική καί γριφώδη ἀπόφαση τῆς Διαρκοῦς ῾Ιερᾶς Συνόδου, χωρίς σαφῆ καί δημόσια ἀποκήρυξη τῆς πλάνης ἐκ μέρους τοῦ ὡς ἄνω Ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος ἐξακολουθεῖ ἀνεξέλεγκτος νά προκαλεῖ τό ὀρθόδοξο αἴσθημα κοινωνῶν ἀνεπιφυλάκτως μέ τούς αἱρετικούς.
῾Η καταγγελθεῖσα ἀπό πλειάδα Ἀρχιερέων καταστροφική θεολογική δραστηριότητα τῆς ᾿Ακαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου, καί μάλιστα ὑπό ἑνός ἐξ αὐτῶν, τοῦ Μητροπολίτου Γλυφάδος, ἐπισήμως μέ ὑπόμνημα πρός τήν ῾Ιερά Σύνοδο, ὄχι μόνον δέν ἀντιμετωπίζεται, ὅπως θά ἔπρεπε, ὡς μεγίστη καί πρωτοφανής στήν ἱστορία τῆς ᾿Εκκλησίας ὑποτίμηση καί περιφρόνηση τῶν ῾Αγίων Πατέρων, ὡς ἀληθινή Πατρομαχία, ἀλλά καί ἐπαινεῖται γυμνῇ τῇ κεφαλῇ στίς αὐλές τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καί ὑπό οἰκουμενιστῶν θεολόγων, γιά νά ἀποτραπεῖ πιθανή λήψη μέτρων ἀπό τήν ἐν ῾Ελλάδι ἐκκλησιαστική ἡγεσία. ᾿Αποκαλύπτε ται πάντως σαφῶς ὅτι ὅσοι εἰσηγοῦνται καί ὑποστηρίζουν τά βλάσφημα φληναφήματα περί Μεταπατερικῆς συναφειακῆς θεολογίας, θέλουν νά βγάλουν τούς ῾Αγίους Πατέρες ἀπό τή μέση, διότι αὐτοί πνευματοκινήτως καί θεοπνεύστως ἔθεσαν ὅρια, μέσα στά ὁποῖα δέν μπορεῖ οὔτε νά εἰσέλθει οὔτε νά κινηθεῖ ἡ ἄνευ ὁρίων καί δογματικῶν φραγμῶν στοχαζομένη καί φλυαροῦσα συγκρητιστική θεολογία τῶν Οἰκουμενιστῶν. Τούς εἶναι ἐμπόδιο οἱ ῞Αγιοι Πατέρες καί ἐπιθυμοῦν νά τούς ἀγνοήσουν καί νά τούς ξεπεράσουν βλασφημοῦντες κατά τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο σέ κάθε ἐποχή καί μέ θαυμαστή μεταξύ τους συμφωνία ἀναδεικνύει ῾Αγίους Πατέρες, τό ἔργο καί ἡ διδασκαλία τῶν ὁποίων, ὅπως καί τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων, οὔτε παλιώνουν οὔτε γηράσκουν, γιά νά χρειάζονται ὑπέρβαση καί ἀνανέωση, τά ὁποῖα μόνον ὡς γοητευτικό σύνθημα τοῦ Σατανᾶ πρέπει νά ἀντιμετωπίζονται κατά τόν μακαριστό Ὅσιο Γέροντα π. Θεόκλητο Διονυσιάτη[4].
4. ᾿Απρόσμενη βεβήλωση ῾Ιεροῦ Ναοῦ᾿Εκεῖνο πάντως, πού δέν περιμέναμε, εἶναι αὐτό, πού συνέβη στίς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 2010, ἑορτή τοῦ ῾Αγίου Σπυρίδωνος, στόν μεγάλο καί κεντρικό Ἱ. Ναό τοῦ ῾Αγίου Παντελεήμονος ᾿Αχαρνῶν τῆς ῾Ιερᾶς ᾿Αρχιεπισκοπῆς᾿Αθηνῶν. Τό πρωΐ τελέσθηκε τό φρικτό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, στό ὁποῖο μετά φόβου καί τρόμου παρίστανται οἱ ῎Αγγελοι, καί τό βράδυ στόν ἴδιο καθαγιασμένο χῶρο ὀργανώθηκε κοσμική συναυλία μέ κοσμικούς τραγουδιστάς καί τραγουδίστριες καί πλῆθος μουσικῶν ὀργάνων.
᾿Ακόμη καί ἄν δέν γνωρίζει κανείς τούς Ἱερούς Κανόνες, πού προβλέπουν αὐστηρές ποινές γιά ὅσους μετατρέπουν τούς ἱερούς χώρους σέ «κοσμικά καταγώγια», ἁπλές θεολογικές γνώσεις καί ἁπλές ἀρχές εὐσεβείας κραυγάζουν ὅτι οἱ Ἱεροί Ναοί εἶναι ἱεροί τόποι καί ὅλα ὅσα ὑπάρχουν μέσα στόν Ἱ. Ναό εἶναι ἱερά πράγματα. Μοναδική καί ἀποκλειστική χρήση τους εἶναι ἡ λατρεία καί ἡ ἐξύμνηση τοῦ Θεοῦ καί ἡ τέλεση τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων. ῞Οσοι δραστηριοποιοῦνται καί ἐνεργοῦν μέσα στούς Ἱ. Ναούς ἔχουν εἰδική μυστηριακή Χάρη καί ἀποστολή, ὅπως οἱ κληρικοί τῶν τριῶν βαθμῶν τῆς ἱερωσύνης, ἀλλά καί οἱ ἄλλοι καθίστανται στά διακονήματά τους, ὅπως οἱ ἱεροψάλτες, οἱ ἀναγνῶστες, οἱ νεωκόροι, μέ εἰδική ἱεροτελεστική εὐχή καί ἀκολουθία. Οἱ ἐκκλησιαζόμενοι ἐπίσης μεταβαίνουν στούς Ἱ. Ναούς, ὄχι γιά νά ἀκούσουν κοσμικά τραγούδια ἀπό κοσμικούς τραγουδιστές μέ κοσμικό περιε χό με νο, ἀλλά μόνον τά εὐαγγελικά λόγια, ψαλμούς καί ὕμνους καί ᾠ δές πνευματικές, ὥστε νά ἀποσπασθοῦν ἀπό τά γήϊνα καί νά ὑψωθοῦν πρός τά οὐράνια. ῾Ο Ἱ. Ναός εἶναι οἶκος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ὁ οὐρανός ἐπί τῆς γῆς. Μπορεῖ κανείς νά τόν μεταβάλει σέ κοινό οἶκο, σέ γῆ, σέ χῶρο κοσμικῶν καί γήϊνων ἐκδηλώσεων; Τί νόημα τότε ἔχουν τά λειτουργικά «άνω σχῶμεν τάς καρδίας», «τάς θύρας τάς θύρας ἐν σοφίᾳ πρό σχωμεν», «τά ἅγια τοῖς ἁγίοις»; ῎Ηδη στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ προφητικός λόγος εἶναι πολύ αὐστηρός γιά ὅσους δέν διαστέλλουν μεταξύ ἱεροῦ καί βεβήλου· «Οἱ ἱερεῖς αὐτῆς (τῆς ῾Ιερουσαλήμ) ἠθέτησαν νόμον μου καί ἐβεβήλουν τά ἅγιά μου· ἀναμέσον ἁγίου καί βεβήλου οὐ διέστελλον καί ἀναμέσον καθαροῦ καί ἀκαθάρτου... καί ἐβεβηλούμην ἐν μέσῳ αὐτῶν»[5]. Γι’ αὐτό καί μετά θείας ὀργῆς ὁ Κύριος ἐξεδίωξε ὅσους εἶχαν προσβάλει τήν ἱερότητα τοῦ Ναοῦ, μετατρέποντας τόν οἶκο τοῦ Θεοῦ εἰς οἶκον ἐμπορίου[6]. Τό ῞Αγιο Πνεῦμα κατά τόν ᾿Απόστολο Παῦλο κατοικεῖ ἐντός τοῦ Ἱ. Ναοῦ τοῦ Θεοῦ καί δέν ὑπάρχει χῶρος γιά ἄλλα πνεύματα[7].
Θά ἠμποροῦσε κανείς νά παραθέσει πάμπολλες μαρτυρίες γιά τήν ἱερότητα τῶν Ἱ. Ναῶν καί τήν ἀποκλειστική τους χρήση μόνο γιά λατρευτικούς σκοπούς. ῾Υπενθυμίζουμε ἁπλῶς ὅτι, ὅταν στήν Θεσσαλονίκη ὁ ἱστορικός Ἱ. Ναός τοῦ ῾Αγίου Γεωργίου τῆς Ροτόντας χρησιμοποιήθηκε γιά παρόμοιες καλλιτεχνικές ἐκδηλώσεις, ξεσηκώθηκε θύελλα διαμαρτυριῶν ἐκ μέρους ἐν πρώτοις τοῦ τοπικοῦ Ἐπισκόπου, τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, ἄλλων Ἱεραρχῶν, τῆς ῾Ιερᾶς Κοινότητος τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους, τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν καί τοῦ πληρώματος τῶν πιστῶν, πού ζητοῦσαν ἀπό τό ῾Υπουργεῖο Πολιτισμοῦ νά ἀποδοθεῖ ὁ Ἱερός Ναός ἀποκλειστικῶς στή λειτουργική χρήση καί νά παύσει ὡς μουσειακός χῶρος νά χρησιμοποιεῖται γιά καλλιτεχνικές καί ἄλλες ἐκδηλώσεις. Τό Τμῆμα μάλιστα Ποιμαντικῆς καί Κοινωνικῆς Θεολογίας τῆς Θεολγικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ὀργάνωσε ᾿Επιστημονική ῾Ημερίδα τόν Μάρτιο τοῦ 1997 μέ θέμα· «῞Αγιος Γεώργιος–Ροτόντα. Λατρευτικός ἤ μνημειακός χῶρος; ῾Ιστορική, ᾿Αρχαιολογική, Νομοκανονική καί Θεολογική Προσέγγιση». Στά δημοσιευμένα Πρακτικά αὐτῆς τῆς ἡμερίδος βρίσκει κανείς ἄφθονες μαρτυρίες γιά τήν ἀποκλειστική χρήση τῶν Ἱερῶν Ναῶν ὡς χώρων λατρείας. ᾿Επειδή ὁ Ἱερός Ναός καθαγιάζεται κατά τήν τελετή τῶν ἐγκαινίων καί χρίεται δι’῾Αγίου Μύρου, ἀλλά καί ἐπειδή πολλαπλασιαστικῶς καί πληθυντικῶς καθαγιάζεται μέ τήν ἐν αὐτῷ τέλεση τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων, τήν ἀνάγνωση τῶν ἱερῶν λόγων καί τήν παρουσία ἱερῶν σκευῶν καί εἰκόνων, μένει ἐσαεί ἱερός, ἀκόμη καί ἄν ἐγκαταλειφθεῖ γιά ποικίλους λόγους καί ἐρειπωθεῖ. ᾿Από τῆς πλευρᾶς μάλιστα αὐτῆς πρέπει νά ἐπανεξετάσουν τό θέμα κάποιοι Ἀρχιερεῖς, πού παρίστανται καί οἱ ἴδιοι στήν βεβήλωση Ἱερῶν Ναῶν, πού ἀνήκουν κακῶς στήν ᾿Αρχαιολογική ῾Υπηρεσία, ὅπως π.χ. ὁ Ἱερός Ναός τοῦ ῾Αγίου ᾿Αχιλλίου Πρεσπῶν, στά ἐρείπια τοῦ ὁποίου ὀργανώνονται κάθε ἔτος καλλιτεχνικές ἐκδηλώσεις. ῾Υπάρχει πολύ χῶρος δίπλα καί γύρω ἀπό τόν Ἱ. Ναό γιʼ αὐτές τίς ἐκδηλώσεις.
᾿Επίλογος
Σέ ποιόν νά ἀπευθυνθοῦμε τώρα καί ἀπό ποιόν νά ζητήσουμε νά ἐπιληφθῆ τοῦ θέματος, ὅταν ἡ βε βήλωση τοῦ ῾Ι. Ναοῦ τοῦ ῾Αγίου Παντελεήμονος ᾿Αχαρνῶν ἔγινε μέ πρωτοβουλία τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν κ. ῾Ιερωνύμου, παρόντος καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ᾿Αλβανίας κ. ᾿Αναστασίου; Θά τολμήσουν κάποιοι Ἀρχιερεῖς, τό ῞Αγιον ῎Ορος, οἱ Θεολογικές Σχολές νά παραπέμψουν τό θέμα στήν ῾Ι. Σύνοδο; Δυστυχῶς τά ἀνοίγματα καί οἱ ἀγάπες πρός τούς Παπικούς καί τούς Προτεστάντες ἀσκοῦν ὄντως διαβρωτική ἐπίδραση· αὐτούς μιμούμαστε, γιατί αὐτά ἐκεῖ εἶναι συνηθισμένη πρακτική. Κατά τά ἄλλα νομίζουμε ὅτι μέ τούς διαλόγους καί τά οἰκουμενιστικά δρώμενα τούς βοηθοῦμε καί τούς ἐπηρεάζουμε νά βροῦν τήν ἀλήθεια. Διαβρωνόμαστε σέ πολλά ἐμεῖς καί ἀμφιβάλλουμε γιά τήν μοναδική ᾿Αλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν ῾Αγίων Πατέρων. ῎Ηδη τό παράδειγμα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου μιμοῦνται καί ἄλλοι· ὅπως ἐγράφη στόν «᾿Ορθόδοξο Τύπο» σέ ἐπαρχιακό Ἱ. Ναό τῆς Πελοποννήσου μέλη τοπικοῦ συλλόγου ὀργάνωσαν στό ὑπόγειο τοῦ Ἱ. Ναοῦ, κάτω ἀπό τό Ἱερό Θυσιαστήριο, ἑορταστική ἐκδήλωση μέ μουσικά ὄργανα, χορούς καί φαγοπότια· καί ὅταν ὁ ἱερεύς τοῦ Ἱ. Ναοῦ ἀντέδρασε, οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ συλλόγου τοῦ εἶπαν. «῾Ο Μακαριώτατος ᾿Αρχιεπίσκοπος πῶς ἐπέτρεψε καί εἰσῆλ θαν ὄργανα στόν ῾Ι. Ναό τοῦ ῾Αγίου Παντελεήμονος ᾿Αχαρνῶν καί μάλιστα τίμησε τήν ἐκδήλωση μέ τήν παρουσία του; Τά ὄργανα στόν ῞Αγιο Παντελεήμονα δέν ἦταν, καί μάλιστα ἀρκετά, πλησίον τοῦ ῾Ιεροῦ Θυσιαστηρίου»; ᾿Ορθότατα ὁ συντάκτης τοῦ «᾿Ορθοδόξου Τύπου» ἐπιλέγει: «᾿Εμεῖς θά παραθέσουμε ἁπλῶς μία φράση τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος ἀναφέρει ὅτι “Οὐκ ἐστι θέατρον ἡ ᾿Εκκλησία, ἵνα πρός τέρψιν ἀκούωμεν” καθώς καί τόν Ϟζ´ κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκ. Συνό δου, ὁ ὁποῖος λέγει ὅτι τούς “ἀ διακρίτως τούς Ἱερούς Τόπους κοινοποιοῦντας...εἰ μέν κληρικός εἴη καθαιρείσθω, εἰ δέ λαϊκός ἀφοριζέσθω”»[8].
Ὑποσημειώσεις
4. Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου, ῎Αρθρα καί μελετήματα, ᾿Αθῆναι 1962, σελ. 115 116. Σχετικά βλ. καί Πρωτοπρεσβ., Θεοδ. Ζήση, ῾Επόμενοι τοῖς ῾Αγίοις Πατράσι. ᾿Αρχές καί κριτήρια τῆς Πατερικῆς Θεολογίας, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 48 ἑ.
5. ᾿Ιεζ. 22, 26.
6. ᾿Ιω. 2, 12-17.
7. Α´ Κορ. 3, 17.
8. Φύλλον 1864, 28 ᾿Ιανουαρίου 2011, σελ. 4, στήλη «᾿Ορθόδοξος Παρατηρητής».
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου