Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Η βεβήλωσις του Ι.Ν.Αγ. Παντελεήμονος Αχαρνών (1)

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 25/2/2011

Η ΒΕΒΗΛΩΣΙΣ ΤΟΥ Ι. Ν. ΑΓ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΑΧΑΡΝΩΝ(1ον)Κορυφαῖο γεγονός στήν κακή πορεία τῶν θεμάτων τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση

1. ῾Η βεβήλωση τῆς ἁγιοτόκου ῾Ελλάδος στήν ἀρχή τῆς δεκαετίας

῾Η πρώτη δεκαετία τῆς τρίτης μετά Χριστόν χιλιετίας ἀναμενόταν σύμφωνα μέ ἐκτιμήσεις εἰδικῶν, ὅτι θά ἀποτελοῦσε γιά τήν ᾿Εκκλησία ἀπαρχή θριαμβευτικῆς πορείας τῆς ᾿Ορθοδόξου πίστεως καί ζωῆς, ἀφοῦ ὁ κακοποιημένος καί αἱρετικός Χριστιανισμός τῆς Δύσεως εἶχε ἀπογοητεύσει τούς ἀνθρώπους, ὁδηγοῦσε καί ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια πλῆθος ψυχῶν. ῾Η μόνη διαφαινόμενη ἐλπίδα καί ἄγκυρα σωτηρίας ἦταν καί εἶναι ἡ ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία, πού ἐκράτησε ἀνόθευτο τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, ἐνυλωμένο σέ πράξη ζωῆς ἀπό τούς ῾Αγίους Μάρτυρες, ῾Οσίους καί Διδασκάλους. Δυστυχῶς ἡ ἐκκλησιαστική ἡγεσία, σχεδόν στόν σύνολό της, ἀλλοτριωμένη καί διαβρωμένη ἀπό τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δέν διακρίνει πλέον μεταξύ ἀληθείας καί πλάνης, ᾿Ορθοδοξίας καί αἱρέσεως· πιστεύει ὅτι ἡ ᾿Εκκλησία ὑπάρχει παντοῦ, ὅτι καί οἱ αἱρέσεις εἶναι ἐκκλησίες.... Γιʼ αὐτό καί ἐξευτέλισαν τήν ᾿Εκκλησία καθιστώντας την μικρό καί ἰσότιμο μέλος μέ τήν πανσπερμία τῶν αἱρετικῶν προτεσταντικῶν κοινοτήτων, μέσα στό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν», πού εἶναι οὐσιαστικά «Παγκόσμιο Συμβούλιο Αἱρέσεων». Τό ἴδιο ἰσχύει καί μέ τήν ἀναγνώριση τοῦ παναιρετικοῦ Παπισμοῦ ὡς ἀδελφῆς ᾿Εκκλησίας, τοῦ πάπα ὡς ἁγιωτάτου ἐπισκόπου Ρώμης, καί τῶν αἱρετικῶν τους μυστηρίων ὡς ἁγιαστικῶν καί σωστικῶν, σύμφωνα μέ τό ὑπογραφέν κοινό κείμενον τοῦ Διαλόγου μεταξύ ᾿Ορθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν στό Balamand τοῦ Λιβάνου τό 1993. Εἶχαν διαφανῆ περί τό τέλος τῆς δεύτερης χιλιετίας κάποια σημάδια ὀρθοδόξου ἀφυπνίσεως· ἀρκετές ὀρθόδοξες ἐκκλησίες εἶχαν ἀπο- φασίσει νά ἀποχωρήσουν ἀπό τό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν», ἀκολουθοῦσες τό Πατριαρχεῖο ῾Ιεροσολύμων, τό ὁποῖο δυστυχῶς ἐπί πατριαρχίας Εἰρηναίου ἐπανῆλθε στήν μάνδρα τῶν αἱρετικῶν Προτεσταντῶν καί ἐξακολουθεῖ νά παραμένει μέχρι σήμερα.

Τό θέμα ἐπίσης τῆς ἐπάρατης «Οὐνίας» ὁδήγησε σέ ὄξυνση τίς σχέσεις ᾿Ορθοδόξων καί Παπικῶν καί σέ προσωρινή διακοπή τοῦ Διαλόγου. Αὐτό ἦταν ἐκ Θεοῦ σημεῖο γιά τήν ὁριστική διακοπή ὄχι ἁπλῶς τοῦ ἀνωφελοῦς, ἀλλά τοῦ καταστρεπτικοῦ καί ἐπιζημίου αὐτοῦ δῆθεν διαλόγου. Οἱ σχεδιασταί ὅμως τῆς παγκοσμιοποίησης, τῆς ἑνιαίας Οἰκουμένης, ὄχι τοῦ Χριστοῦ ἀλλά τοῦ ᾿Αντιχρίστου, ἀνέκοψαν γρήγορα αὐτήν τήν θετική ἐξέλιξη, μέ συνέπεια, ὅπως ἐπιθυμοῦσαν, ἡ ἀρχή τῆς νέας χιλιετίας νά μή ἀνήκει στόν Χριστό (ἰχθύς) ἀλλά στόν ᾿Αντίχριστο (ὑδροχόος).

Γιʼ αὐτό ὅσον ἀφορᾶ εἰς τά τῆς ῾Ελλαδικῆς αὐτοκεφάλου ᾿Εκκλησίας, ἐξεπλάγημεν ὅλοι, ὅταν ὁ μέχρι τῆς ἐκλογῆς του εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Χριστόδουλος, ὁ ἀπό Δημητριάδος, συντηρητικός καί παραδοσιακός Ἱεράρχης, ὅπως καί τό σύνολο τῶν ῾Ελλήνων Ἱεραρχῶν τότε, μεταμορφώθηκε σέ ἐνθουσιώδη οἰκουμενιστή ἀκολουθώντας καί μερικές φορές ξεπερνώντας τόν οἰκουμενιστικό βηματισμό τοῦ Φαναρίου. ῎Ετσι ἡ ἀρχή τῆς πρώτης δεκαετίας τοῦ 21ου αἰῶνος σημαδεύθηκε ἀπό τήν βεβήλωση τῆς ἁγιοτόκου ἀντιπαπικῆς ῾Ελλάδος μέ τήν ἐπίσκεψη τοῦ πάπα στήν ῾Ελλάδα τόν Μάϊο τοῦ 2001. Εἰς τά ὄμματα ὅλων τῶν ᾿Ορθοδόξων πιστῶν ὁ αἱρετικός πάπας ἀποκαθάρθηκε καί νομιμοποιήθηκε ὡς ὁ «ἁγιώτατος ἐπίσκοπος Ρώμης»· ἀχρηστεύθηκαν οἱ ῞Αγιοι Πατέρες, οἱ παπο μάστιγες καί ἀντίπαπες, ὁ Μέγας Φώτιος, ὁ ῞Αγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ῞Αγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ὁ ῞Αγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ ὁποῖ - ος συνιστᾶ «τόν πάπαν νά καταρᾶσθε».

Τό κάστρο τῆς ἀντιπαπικῆς ῾Ελλάδος ἔπεσε, γιά νά ἀκολουθήσει ἡ ἐκπόρθηση καί ἄλλων ὀρθοδόξων ἀκροπόλεων, τῆς Γεωργίας, τῆς Βουλγαρίας, τῆς Κύπρου, τῆς Ρουμανίας, πού πρό τῆς ῾Ελλάδος ὑπέκυψε καί ἑτοιμάζεται γιά δεύτερη φορά νά παραδοθεῖ, ἀκόμη καί τῆς σφόδρα ἀντιπαπικῆς Σερβίας, ἡ ὁποία ὑπό τήν νέα της ἐκκλησιαστική ἡγεσία ἔχει ἤδη παραδοθῆ καί ἑτοιμάζεται νά ὑποδεχθῆ τόν πάπα, ἀφοῦ ἐξουδετερώθηκε καθαιρεθείς καί ἐκδιωχθείς ὁ νέος ὁμολογητής τῆς ᾿Ορθοδόξου Πίστεως Ἐπίσκοπος Κοσσόβου κ. ᾿Αρτέμιος. ῾Ο ἐπί αἰῶνες πλανῶν τήν Οἰκουμένην Παπισμός ἑστώς ἐν τόποις ἁγίοις[1]. ᾿Ελπίζουμε καί προσευχόμαστε νά παραμείνει τουλάχιστον ἀπόρθητο τό κάστρο τῆς Μεγάλης ᾿Ορθόδοξης Ρωσίας.

2. Μετά τοῦ πάπα εἰσῆλθε πλῆθος δαιμονίων στήν ῾Ελλάδα, πού δροῦν ἀνενόχλητα.Δέν περιμέναμε πάντως ὅτι θά ζούσαμε παρόμοια καί χειρότερη βεβήλωση ἱερῶν τόπων ἀπό τόν διάδοχο τοῦ Χριστοδούλου σημε- ρινό Ἀρχιεπίσκοπο κ. ῾Ιερώνυμο, μολονότι αὐτό θά συνέβαινε, κατά ἀναπόδραστη ἀναγκαιότητα, ἐφʼ ὅσον ὄχι μόνον δέν ἀποκηρύχθηκαν ὅσα ἐκεῖνος ἔπραξε, ἀλλά ἐξακολουθοῦν μέχρι σήμερα νά ἐπαινοῦνται καί νά προβάλλονται ὑπό πλειάδος Ἀρχιερέων, μηδʼ αὐτοῦ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἐξαιρουμένου, εἰς δέ τά «Δίπτυχα» νά προβάλλεται ἡ ἐπίσκεψη τοῦ πάπα κάθε χρόνο ὡς μεγάλο καί σπουδαῖο ἱστορικό γεγονός, ὡς διαρκής καί μόνιμη ἀποδοχή τοῦ παναιρετικοῦ Παπισμοῦ. ῾Ο πάπας, ὅπως τότε εἴχαμε γράψει, ἦλθε στήν ῾Ελλάδα, ἀλλά δέν ἔφυγε, ὡς νοοτροπία καί ἐπίδραση, ὅπως καί τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν», στό ὁποῖο γιά πρώτη φορά ἐπί Χριστοδούλου ἐπετράπη νά διοργανώσει οἰκουμενιστική ἐκδήλωση στήν ῾Ελλάδα καί γιά τό ὁποῖο ἐδήλωνε ὅτι δέν πρόκειται πλέον νά ἀποχωρήσει ἡ ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος. Πραγματοποιήθηκε ἔτσι αὐτό, πού ἐδίδαξε ὁ Κύριος ὅτι, ἄν μετά τήν ἐκδίωξη δαίμονος, ὅπως ἐξεδίωξαν οἱ ῞Αγιοι Πατέρες τίς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ, τοῦ ἐπιτρέψουμε νά ἐπιστρέψει, τότε δέν ἐπιστρέφει μόνος, ἀλλά μετά πολλῶν ἄλλων δαιμόνων.

Μετά τήν ἐπίσκεψη τοῦ πάπα πλῆθος δαιμονίων δροῦν μέσα στόν χῶρο τῆς ᾿Εκκλησίας καί τῆς Πολιτείας, ἀποδομοῦν, δυσφημοῦν, ἐξευτελίζουν τά ἱερά καί τά ὅσια· ἄς ἀναλογισθοῦμε τήν εἰκόνα τῆς ῾Ελλάδος πρό τοῦ πάπα καί μετά ἀπό αὐτόν· πλῆθος σκανδάλων πολιτικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν, διάλυση τῆς οἰκογενείας μέ τά σύμφωνα ἐλεύθερης συμβίωσης καί τούς γάμους ὁμοφυλοφίλων, καθαίρεση τῶν θρησκευτικῶν συμβόλων, περιθωριοποίηση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καί μετατροπή του ἀπό ὁμολογιακό καί ὀρθόδοξο σέ θρησκειολογικό καί συγκρητιστικό, ἰσλαμοποίηση τῆς ῾Ελλάδος μέ τά τζαμιά καί τούς μετανάστες, λειτουργικές μεταρρυθμίσεις καί μεταφράσεις, μεταπατερική βλάσφημη καί συναφειακή θεολογία, καύση καί ὄχι ταφή τῶν νεκρῶν, ἐκκοσμίκευση μεγαλύτερη τοῦ κλήρου καί τοῦ Μοναχισμοῦ, ἀποθράσυνση τῶν Σιωνιστῶν καί τῶν Μασόνων, πού προσηλυτίζουν νέους ἀνθρώπους σωρηδόν, ἀκόμη καί στό χῶρο τῆς ᾿Εκκλησίας καί τῆς Θεολογίας, καί πολλά ἄλλα, «ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός». ῎Οντως τά ἔσχατα εἶναι πολύ χειρότερα ἀπό τά προηγούμενα κατά τό ἀψευδές τοῦ Κυρίου στόμα. "῞Οταν τό ἀκάθαρτον πνεῦμα ἐξέλθῃ ἀπό τοῦ ἀνθρώπου, διέρχεται διʼ ἀνύδρων τόπων ζητοῦν ἀνάπαυσιν, καί μή εὑρίσκον λέγει· ὑποστρέψω εἰς τόν οἶκόν μου, ὅθεν ἐξῆλθον· καί ἐλθόν εὑρίσκει σεσαρωμένον καί κεκοσμημένον. Τότε πορεύεται καί παραλαμβάνει ἑπτά ἕτερα πνεύματα πονηρότερα ἑαυτοῦ, καί εἰσελθόντα κατοικεῖ ἐκεῖ, καί γίνεται τά ἔσχατα τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου χείρονα τῶν πρώτων" [2].

Τό κείμενο τῆς ῾Ιεραρχίας τοῦ ᾿Οκτωβρίου πρός τόν λαό, πού ἀναφέρεται στήν πολύπλευρη κρίση, πνευματική καί ὑλική, σημαντικό κατά τά ἄλλα, δυστυχῶς δέν ἄγγιξε αὐτήν τήν διάσταση τῆς ταυτίσεώς μας μέ τήν αἵρεση καί τῶν ἐναγκαλισμῶν μας μέ τούς αἱρετικούς· ἡ περί τήν ζωήν χαλαρότητα πολλῶν κληρικῶν, μέ τήν ἀνήθικη σαρκικά καί πολυτελῆ διαβίωση, ὀφείλεται στό ὅτι ἐγκαταλείφθηκε ἡ ἀκρίβεια τῶν δογμάτων, προσεβλήθη καί προσβάλλεται καθημερινά ἡ ὀρθόδοξη πίστη. Πῶς λοιπόν ὁ Θεός θά «ὑψώσει κέρας Χριστιανῶν ᾿Ορθοδόξων», κατά τήν ὀρθρινήεὐχή, ὅταν οἱ ᾿Ορθόδοξοι μετά χαρᾶς ταυτίζονται καί συμφύρονται μέ τήν πανσπερμία τῶν ἀπίστων, τῶν ἀλλοπίστων καί τῶν αἱρετικῶν;

῾Ο ᾿Απόστολος Παῦλος ἐμφαντικά μᾶς συνιστᾶ καί διαπιστώνει· "Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· Τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνῃ καί ἀνομίᾳ; Τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; Τίς δέ συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαλ; ῎Η τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου;"[3].

Ὑποσημειώσεις

1. Ματθ. 24, 15.

2. Λουκᾶ 11, 24.

3. Β´ Κορ. 6, 14-5.