Κέρστι Κόβεντρι πρόεδρος ΔΟΕ, συνέντευξη
«Kυρία Κόβεντρι, πείτε αλήθεια. Τώρα που εκλεγήκατε δε θα θέλατε να περάσετε μερικές μέρες ξεκούρασης εδώ, να κάνετε το σπα σας, να αράξετε σε μια ξαπλώστρα;»
«Θα σας είμαι ειλικρινής. Είπα σε δύο συναδέλφους μου: “Αν ο καιρός ήταν λίγο πιο ζεστός, θα πρότεινα να μείνουμε όλοι μερικές μέρες ακόμα για να χαρούμε τη θάλασσα!” Θα μου άρεσε πάρα πολύ να καθίσω στην παραλία και να χαλαρώσω. Αλλά την ίδια στιγμή, υπάρχει τόσος ενθουσιασμός, τόση ευθύνη – δεν έχω καλά καλά προλάβει να το συνειδητοποιήσω όλο αυτό. Νομίζω ότι χρειάζομαι λίγο χρόνο για να το χωνέψω».
«Από νεαρή αθλήτρια μέχρι “ισχυρή κυρία” του παγκόσμιου αθλητισμού είστε γεμάτη δυναμισμό, αποφασιστικότητα, προσήλωση σε στόχους… Πώς ξεδίνετε; Έχετε κάνει ποτέ καμιά τρέλα στη ζωή σας;»
«Δεν κάνω μπάντζι τζάμπινγκ ή ελεύθερες πτώσεις ή τίποτα το παράτολμο – είμαι αρκετά επιφυλακτική με τέτοια πράγματα! Αυτό που αγαπώ περισσότερο είναι να περνάω χρόνο με τους ανθρώπους μου, την οικογένειά μου. Κάθε βράδυ εδώ, επιστρέφω στο δωμάτιο όπου είναι μαζί μου η οικογένειά μου – το μωρό μας, η Λίλι, που είναι έξι μηνών, και η μεγάλη μας η Έλλα, που κοντεύει τα 6. Το να πέφτουμε στο κρεβάτι και να παίζουμε… αυτό είναι το παν για μένα. Κατά τα άλλα ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι, να δω την κολλητή μου, τους γονείς μου, να πιούμε ένα ποτήρι σαμπάνια μαζί. Να καθίσουμε ήσυχα, απλά να είμαστε μαζί. Έτσι χαλαρώνω».
Οι προβολείς της 144ης – ιστορικής εκ προοιμίου και εξ αποτελέσματος – Συνόδου της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής που έστρεψαν τα βλέμματα της υφηλίου στη Μεσσηνία έχουν σβήσει. Ο κύκλος διαβουλεύσεων, ομιλιών, βραβεύσεων, δηλώσεων και συνεντεύξεων έχει κλείσει, μέλη της ΔΟΕ και εκπρόσωποι των διεθνών ΜΜΕ πλέον αποχωρούν και η 41χρονη Ζιμπαμπουανή Κόβεντρι, καταφθάνει αεράτη και ευδιάθετη στην αίθουσα συσκέψεων IDEA του House of Events της Costa Navarino, όπου την περιμένουμε έπειτα από ειδική πρόσκληση καμιά δεκαριά δημοσιογράφοι από τις πέντε ηπείρους, για μια κουβέντα χωρίς κάμερες, πιο «κλειστή» και «ανθρώπινη», όπως τουλάχιστον την είχαν φανταστεί οι press officers της ΔΟΕ (έτσι εξηγούνται και οι αρχικές μου ερωτήσεις παραπάνω…)
Η Κόβεντρι απ’ όσο κατάλαβα ακούγοντάς την και διαβάζοντας γι΄αυτήν δεν λέει ποτέ κάτι λάθος. Κάτι προκλητικό. Κάτι που θα διχάσει. Γράφουν ειδήμονες αναλυτές ότι χάρη σ’ αυτό της το χάρισμα, και στην υποστήριξη του πανίσχυρου απερχόμενου Τόμας Μπαχ, επί των ημερών του οποίου διορίστηκαν στη ΔΟΕ τα δύο τρίτα των μελών που ψήφισαν, είναι το ιδανικό πρόσωπο για να ηγηθεί ενός θεσμού 131 ετών, που νιώθει μεν την πίεση για να εξελιχθεί, αλλά στην πραγματικότητα δε θέλει να σπάσει πολλά αυγά για να το καταφέρει.
Στο ξεκίνημα της συνάντησης μας, πήρε το λόγο συνοψίζοντας το «ποια είναι», πέρα από τα προφανή – πρώτη γυναίκα και πρώτη Αφρικανή πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Ας δούμε πως περιγράφει τη στιγμή που συνειδητοποίησε «τι πραγματικά σημαίνει» το Ολυμπιακό Κίνημα, του οποίου πλέον ηγείται. Ήταν το 2000 στο Σίδνει, και το 16χρονο κορίτσι από τη Ζιμπάμπουε είχε προκριθεί για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες, σε μια χώρα όπως η Αυστραλία όπου η κολύμβηση είναι θρησκεία, σε ένα ψαρωτικά εντυπωσιακό κολυμβητήριο 14,000 θέσεων, για να διαγωνιστεί ανάμεσα σε θρύλους της πισίνας όπως o Θορπ, ο Χάκετ και η Ο΄Νιλ. Ένα βράδι που επέστρεφε από την τραπεζαρία στο δωμάτιό της στο Ολυμπιακό Χωριό, είδε πολύ κόσμο μαζεμένο, και αναστάτωση μεγάλη. «Πλησίασα να δω τι γινόταν… και ήταν ο Μοχάμεντ Αλι. Θυμάμαι να σκέφτομαι “ουάου, απίστευτο…”. Ήταν μια απ΄τις στιγμές που κρατάς για πάντα. Πρέπει να του πήρε τρεις ώρες να διασχίσει το πλήθος και να φτάσει στην πύλη, τόσοι πολλοί τον “πολιορκούσαμε”. Ε, τότε κάτι άναψε μέσα μου. Μια βαθύτερη επίγνωση του τι πραγματικά είναι Ολυμπισμός. Κι αυτή η φωτιά με οδήγησε στην Αθήνα το 2004…»
Πάμε λοιπόν στο σημαδιακό 2004. Είχαν περάσει 16 χρόνια από την τελευταία φορά που είχε επιτραπεί στη Ζιμπάμπουε να συμμετάσχει στους αγώνες (ως Ροδεσία τότε) και 24 από το πρώτο και μοναδικό Ολυμπιακό μετάλλιο που είχε κερδίσει, το 1980 στη Μόσχα. Τότε, μια ομάδα Χόκει επί Χόρτου που στήθηκε στο πι και φι, αποτελούμενη από λευκές γυναίκες που ασκούσαν διάφορα επαγγέλματα και μόλις που γνωρίζονταν, στέφθηκαν Ολυμπιονίκες. Ήταν τα πρώτα «χρυσά κορίτσια» που δόξασαν την πολύπαθη χώρα τους, τρία χρόνια προτού η Κόβεντρι γεννηθεί.
Στο Κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ η Κέρστι, που φοιτούσε ήδη με πλήρη ολυμπιακή υποτροφία στο Πανεπιστήμιο Auburn της Αλαμπάμα και μετείχε στην κραταιά, εκείνη την εποχή, κολυμβητική του ομάδα, κατέκτησε το χρυσό στα 200 μ. ύπτιο, το αργυρό στα 100 μ. ύπτιο και το χάλκινο στα 200 μ. μικτό ατομικό. «Το να στέκομαι στο βάθρο ήταν σουρεαλιστικό. Σκεφτόμουν πως όταν ήμουν εννέα ετών, είχα πει στους γονείς μου ότι αυτό ήθελα… Και στα 21 μου το όνειρο είχε γίνει πραγματικότητα», μας λέει. «Εκείνη την περίοδο, η Ζιμπάμπουε βρισκόταν σε εσωτερική κρίση, και ειλικρινά δεν ήξερα πώς θα με υποδεχθούν όταν θα επέστρεφα. Όμως, μόλις προσγειωθήκαμε, το αεροπλάνο αναγκάστηκε να σταματήσει πριν φτάσει στην πύλη από το πλήθος που είχε έρθει να με υποδεχτεί. Άνθρωποι από κάθε γωνιά της Ζιμπάμπουε είχαν συγκεντρωθεί για να πουν ένα «ευχαριστώ». Ήταν περήφανοι. Εκείνη η στιγμή μού έδειξε τη δύναμη που έχει ο αθλητισμός, το πώς μπορεί να γκρεμίσει τείχη και να ενώσει ανθρώπους, ακόμη κι όταν υπάρχει διχασμός ή σύγκρουση. Ήταν απίστευτο να το ζεις και να είσαι μέρος του». Ο τύρρανος Ρόμπερτ Μουγκάμπε την ονόμασε «Χρυσό Κορίτσι» και η Ζιμπάμπουε βρήκε στο πρόσωπό της μια νέα ηρωίδα.
Από την πισίνα στο Υπουργείο
Στους Αγώνες του Πεκίνου η Κόβεντρι κατακτά άλλα τέσσερα μετάλλια. Αγωνίζεται επίσης στο Λονδίνο και στο Ρίο όπου πια τα χρόνια «βαραίνουν». Αποφασίζει να κρεμάσει το μαγιό και επιστρέφει στη Ζιμπάμπουε, «για να ανταποδώσω σε μια κοινωνία που με είχε στηρίξει τόσο πολύ». Ιδρύει σχολή κολύμβησης για παιδιά, καθώς οι επιτυχίες της είχαν καταστήσει το άθλημα εξαιρετικά δημοφιλές. Ακολουθεί η δημιουργία του Ιδρύματός της, που ξεκινά δράσεις σε κοινωνικά ευάλωτες περιοχές και δημιουργεί ασφαλείς χώρους άθλησης για παιδιά 6 έως 13 ετών. «Βρίσκαμε νέους ανθρώπους που ήθελαν να γίνουν προπονητές, τους εκπαιδεύαμε μέσω των Εθνικών Ομοσπονδιών, και σε αντάλλαγμα μας διέθεταν δύο ώρες την εβδομάδα για να προπονούν τα παιδιά. Ήταν απίστευτο το πόσο γρήγορα μεγάλωσε το πρόγραμμα».
Το 2018 ο πρόεδρος Εμερσον Μανανγκάγκουα, γνωστός με το παρατσούκλι «Κροκόδειλος» και πρώην σωματοφύλακας του Μουγκάμπε, τη διορίζει υπουργό Νεολαίας, Αθλητισμού, Τεχνών και Αναψυχής κάνοντας χρήση της δυνατότητας που του παρέχει το σύνταγμα της χώρας, να προσλαμβάνει στην κυβέρνηση έως επτά μέλη – τεχνοκράτες επιλογής του. Το περιοδικό Time τον είχε συμπεριλάβει τότε στα 100 Πρόσωπα της Χρονιάς, επισημαίνοντας το παράδοξο ότι «σε μια χώρα που ψάχνει γιατρειά, ο γιατρός υπήρξε κάποτε ο δήμιος». «Παρά την κριτική που θα δεχόμουν, έβλεπα μια ευκαιρία για πραγματική αλλαγή» λέει η Κόβεντρι. «Είχα υπάρξει αθλήτρια για τη Ζιμπάμπουε. Γνώριζα το σύστημα από μέσα. Ήξερα τι έπρεπε να αλλάξει».
Τον πρώτο χρόνο της θητείας της, παίρνει τη δύσκολη απόφαση να διαλύσει την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας. «Είχα συναντήσει τέσσερις εξαιρετικά γενναίες γυναίκες – διαιτητές ποδοσφαίρου – που είχαν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση. Εκείνη η συνάντηση τα άλλαξε όλα. Το πρόβλημα υπήρχε για πολύ καιρό. Κάποια στιγμή, απλώς δεν πάει άλλο. Ήταν η σωστή απόφαση. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φύγω από εκείνο το δωμάτιο χωρίς να έχω κάνει τίποτα. Δεν θέλω ποτέ ξανά να βρεθώ απέναντι σε μια νέα γυναίκα που έχει περάσει κάτι τέτοιο, γνωρίζοντας ότι είχα τη δύναμη να δράσω και δεν το έκανα». Η FIFA ωστόσο θεωρεί ότι πρόκειται για πολιτική παρέμβαση στα ζητήματα του ποδοσφαίρου και αποκλείει τη Ζιμπάμπουε από τις διεθνείς διοργανώσεις για 18 μήνες.
Σήμερα, η Κόβεντρι υπερασπίζεται με σθένος τη δουλειά της στο υπουργείο, που περιλαμβάνει μια «πρωτοφανή» όπως λέει νομοθεσία για την ακεραιότητα του αθλητισμού. «Την προστασία από στημένους αγώνες, που είναι σοβαρό ζήτημα στην περιοχή μας για αθλήματα όπως το κρίκετ, το ράγκμπι και το ποδόσφαιρο, αλλά και την αντιμετώπιση της κακοποίησης, της σεξουαλικής παρενόχλησης και την ενίσχυση των μέτρων κατά του ντόπινγκ. Αρχίζουμε ήδη να βλέπουμε αποτελέσματα. Η εμπιστοσύνη του ιδιωτικού τομέα επιστρέφει, κάτι εξαιρετικά σημαντικό, γιατί την είχαμε χάσει. Οι αθλητές και οι ομοσπονδίες μας βρίσκονται πλέον σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Πρόσφατα είχαμε δύο φιναλίστ στα 200 μέτρα στίβου στο Παρίσι — δεν είχαμε ξαναδεί τέτοιο αποτέλεσμα από τότε που αγωνιζόμουν εγώ. Είμαι απίστευτα περήφανη για όσα έχουμε πετύχει»
«Δεν ήθελα να χάνω ούτε στα χαρτιά»
To 1983, όταν η Κόβεντρι γεννήθηκε, ο λευκός πληθυσμός της Ζιμπάμπουε ήδη έφθινε (αλλά και πάλι ήταν τετραπλάσιος του σημερινού, που ανέρχεται σε 25.000 άτομα ή ποσοστό 0,16%). Μεγάλωσε μέσα στα σπορ – ο παπούς της ήταν προπονητής κολύμβησης, η γιαγιά της και η μητέρα της έπαιζαν τένις, ένας θείος ήταν κολυμβητής και ένας άλλος μποξέρ με τα χρώματα της Ροδεσίας. Εμαθε να κολυμπά στα δύο, γράφτηκε σε σύλλογο στα έξι, και γρήγορα κατάλαβε ότι το νερό ήταν το φυσικό της στοιχείο, εκεί που ένιωθε πλήρης και ευτυχής. «Τα κολυμβητήρια στη χώρα ήταν υπαίθρια και το χειμώνα βασιζόμασταν για τις προπονήσεις μας σ’ ένα παλιό σύστημα μπόιλερ που άλλοτε λειτουργούσε και άλλοτε όχι, γι’ αυτό κάναμε και άλλα σπορ στο σχολείο. Εκανα χόκει επι χόρτου, τένις, ανώμαλο δρόμο… Αλλά η κολύμβηση, περισσότερο από κάθε άλλο άθλημα, έγινε για μένα ένα καταφύγιο. Στο σχολείο δεν ήμουν ποτέ άριστη μαθήτρια, απλώς περνούσα τις τάξεις. Μέσα στην πισίνα όμως, ένιωθα ο εαυτός μου. Εκεί βρήκα την αυτοπεποίθηση και το πάθος μου».
To 1992 στη Βαρκελώνη αγωνίζονταν στις καταδύσεις δύο συμπατριώτες της Κόβεντρι, η Τρέισι Κοξ-Σμιθ και ο Εβαν Στούαρτ, των οποίων η πραγματική συμβολή στον αθλητισμό δεν ήταν η 13η και η 20η θεση που αντιστοίχως κατέκτησαν, αλλά το ότι ενέπνευσαν το εννιάχρονο κοριτσάκι που έμελλε να κατακτήσει τα 7 από τα 8 Ολυμπιακά μετάλλια στην ιστορία της Ζιμπάμπουε, περισσότερα από κάθε άλλο αθλητή από την Αφρική. Η Κέρστι θυμάται να παρακολουθεί στην τηλεόραση τις προσπάθειές τους στο απίστευτο εκείνο ανοιχτό κολυμβητήριο, με τη θέα της πόλης ολόκληρης «στο πιάτο». «Ήταν πανέμορφο. Κάτι σε εκείνη την εικόνα με άγγιξε βαθιά και δεν με άφησε ποτέ. Θυμάμαι να λέω στους γονείς μου: «Θέλω μια μέρα να πάω στους Ολυμπιακούς και να κερδίσω ένα χρυσό μετάλλιο για τη Ζιμπάμπουε». Ήμουν πολύ τυχερή – οι γονείς μου ήταν πάντα υποστηρικτικοί. Μου χαμογέλασαν και είπαν: «Εντάξει, αλλά θα χρειαστεί σκληρή δουλειά και θυσίες – και να ξυπνάς πολύ νωρίς το πρωί!» Φυσικά, στα εννιά μου δεν καταλάβαινα ακριβώς τι σήμαινε αυτό — απλώς ενθουσιάστηκα που τους φαινόταν ωραία ιδέα. Ήμουν πάντα πολύ ανταγωνιστική. Μάλιστα, είχαν φτάσει να με αποκλείσουν από τα οικογενειακά παιχνίδια με χαρτιά γιατί δεν άντεχα να χάνω και μούτρωνα! Όταν παρουσίασα την υποψηφιότητά μου στα μέλη της ΔΟΕ, τον Ιανουάριο, μοιράστηκα μαζί τους μερικές από αυτές τις ιστορίες γιατί είναι αναπόσπαστο μέρος του λόγου που αποφάσισα να θέσω υποψηφιότητα. Για μένα, δεν είναι απλώς ένα σύνθημα η “μετασχηματιστική δύναμη του αθλητισμού” – την έχω ζήσει. Την έχω δει με τα μάτια μου. Και την πιστεύω βαθιά. Ειδικά στον κόσμο του σήμερα, όπου βλέπουμε τόσο μεγάλη πόλωση και διχασμό, πιστεύω ότι το Ολυμπιακό Κίνημα μπορεί να λειτουργήσει ως γέφυρα. Να συμβάλει στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης μέσα στις κοινωνίες και να αναδείξει το καλύτερο που έχει να προσφέρει η ανθρωπότητα.»
Ο Τραμπ, η Ρωσία, τα τέστ φύλου
Προς τιμήν της, όπως γράφτηκε, η Κόβεντρι δεν είχε «στρατό» ακριβοπληρωμένων δημοσιοσχετιστών να την υποστηρίζει – την παρουσίασή της υποψηφιότητάς της την συνέταξε με τον σύζυγό της Tάιρον Σιούαρντ, που ήταν ο μάνατζέρ της από το 2010. Κάποια διεθνή ΜΜΕ επισήμαναν ότι η παρουσία τους στην Costa Navarino ως μια σύγχρονη αγαπημένη οικογένεια, εν μέσω ίντριγκας για το υψηλότερο αξίωμα στον αθλητικό κόσμο, έφερε επιπλέον πόντους συμπάθειας, όπως και το γεγονός ότι η νέα πρόεδρος της ΔΟΕ είναι φυσική και προσιτή – μπορείς κάλλιστα να την προσφωνήσεις με το μικρό της όνομα, κάτι που σαφώς δεν ισχύει με τον απερχόμενο «Κύριο Πρόεδρο» Τόμας Μπαχ. Επικριτές της στον αγγλικό Τύπο θεωρούν ότι ο συντριπτικά ηττηθείς Σεμπάστιαν Κοε θα ήταν πιο αποφασισμένος και ικανός να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο και τη χαρακτηρίζουν υποψήφια–«βανίλια», με την έννοια της συμβατικής, ήπιας, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις ή εξάρσεις. Ακόμα και σε μια φαινομενικά απλή ερώτηση που της έγινε στην πρώτη της συνέντευξη Τύπου – να αναφερθεί ονομαστικά σε μέλη της ομάδας της που τη βοήθησαν στη νικηφόρα εκστρατεία της – έκανε επίδειξη της υψηλής τέχνης της μη απάντησης: «Δε θα ήθελα προς το παρόν να αναφερθώ συγκεκριμένα… δεν έχω προλάβει να επικοινωνήσω με όλους… ξέρουν ποιοι είναι… τους ευχαριστώ που με βοήθησαν σε αυτή την ιστορική νίκη και πίστεψαν το όραμά μου από την πρώτη στιγμή».
Και σε όλα τα καυτά ζητήματα που της τέθηκαν, οι απαντήσεις της ήταν μαεστρικές.
Για τον Nτόναλντ Τραμπ και τους επερχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες: «Από τα 20 μου, είχα να κάνω με, ας το πούμε έτσι, δύσκολους άνδρες σε θέσεις εξουσίας, και ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα που έχω πάρει είναι ότι η επικοινωνία είναι το κλειδί. Αυτό θα αποτελέσει προτεραιότητα από την πρώτη στιγμή. Πιστεύω ότι ο Πρόεδρος Τραμπ είναι ένας άνθρωπος με πάθος για τον αθλητισμό. Θα θελήσει αυτοί οι Ολυμπιακοί Αγώνες να είναι ουσιαστικοί και επιτυχημένοι. Την ίδια στιγμή, όμως, δεν πρόκειται να αποκλίνουμε από τις βασικές μας αξίες — την αλληλεγγύη, την ένταξη και την ασφάλεια των αθλητών».
Για τον ρόλο της στον δημόσιο βίο της Ζιμπάμπουε: «Ήμουν πάντα πολύ περήφανη που είμαι από τη Ζιμπάμπουε. Όταν μπήκα στην κυβέρνηση, το έκανα γιατί ήθελα πραγματικά να συμβάλω σε μια αλλαγή — ιδιαίτερα για τους αθλητές (…) Πήρα συνειδητά την απόφαση να προσπαθήσω να φέρω αλλαγή εκ των έσω. Αυτή η επιλογή έχει δεχτεί κριτική, και αυτό είναι αποδεκτό. Αλλά δεν πιστεύω ότι μπορείς να στέκεσαι απ’ έξω, να φωνάζεις και να περιμένεις να αλλάξουν τα πράγματα. Πιστεύω ότι πρέπει να κάθεσαι στο τραπέζι των αποφάσεων, αν θέλεις να βοηθήσεις ουσιαστικά».
Για τον επιλεκτικό αποκλεισμό εμπόλεμων χωρών: «Είμαι κατά των αποκλεισμών, αλλά πιστεύω επίσης ότι κάθε περίπτωση πρέπει να εξετάζεται προσεκτικά και μεμονωμένα. Θα ήθελα να δημιουργήσουμε μια ειδική ομάδα εργασίας που θα καταρτίσει σαφείς πολιτικές και καθοδηγητικά πλαίσια για το πώς το Ολυμπιακό Κίνημα θα ανταποκρίνεται σε τέτοιες καταστάσεις (…) Χρειαζόμαστε μια συνεπή και βασισμένη σε αρχές προσέγγιση από εδώ και πέρα (…) Το κύριο ερώτημα είναι πώς προστατεύουμε και στηρίζουμε τους αθλητές; Πώς διασφαλίζουμε ότι μπορούν να συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ανεξάρτητα από το πού προέρχονται; Και όταν φτάσουν εκεί, πώς διασφαλίζουμε την ασφάλειά τους; (…) [Η επιστροφή της Ρωσίας] είναι μια συζήτηση που θα γίνει — συλλογικά — στο πλαίσιο της ομάδας εργασίας. (…) Πρέπει να συγκεντρώσουμε όλους τους εμπλεκόμενους για να βρούμε δίκαιες και κοινά αποδεκτές λύσεις και σε αυτό το θέμα»
Για τα τεστ φύλου και την προστασία του γυναικείου αθλητισμού. «Πρόκειται για ένα περίπλοκο και βαθιά ευαίσθητο ζήτημα, στο οποίο ήδη οι διεθνείς ομοσπονδίες έχουν αναλάβει ηγετικό ρόλο — όπως και πρέπει — γιατί κάθε άθλημα έχει το δικό του ιδιαίτερο πλαίσιο. Αυτό που προτείνω είναι να συγκροτήσουμε μια ομάδα εργασίας μαζί με τις ομοσπονδίες, ώστε να καθίσουμε όλοι στο ίδιο τραπέζι και να βρούμε έναν κοινό δρόμο προς τα εμπρός. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτό που έχει σημασία σε ένα άθλημα μπορεί να μην έχει καμία εφαρμογή σε κάποιο άλλο. Για παράδειγμα, στα ιππικά αθλήματα δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα — όμως σε άλλα, τίθεται. Γι’ αυτό και δεν θέλουμε μια γενική, οριζόντια προσέγγιση. Θέλω να διευκολύνω έναν συλλογικό, ενημερωμένο διάλογο — έναν διάλογο που θα σέβεται την επιστήμη, τη δικαιοσύνη, και πάνω απ’ όλα, την αξιοπρέπεια κάθε αθλητή και αθλήτριας».
Σκοντάφτεις, σηκώνεσαι, μαθαίνεις
Όταν ανακοινώθηκε η νίκη της από τον πρώτο γύρο, διαψεύδοντας τα προγνωστικά που μιλούσαν για θρίλερ, η Κόβεντρι αγκάλιασε τον σύζυγό της και φίλησε τα παιδιά της. «Η μεγάλη μου κόρη ήρθε τρέχοντας και είπε, “Μαμά, κέρδισες!”. Δεν νομίζω ότι καταλαβαίνει πλήρως τι σημαίνει αυτό και πόσο μπορεί να αλλάξει τις ζωές μας, αλλά ακούγοντάς το από τα χείλη της… σήμαινε τα πάντα». H πρόεδρος της ΔΟΕ έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει την επανεκλογή της σε 8 χρόνια, που σημαίνει ότι μπορεί να κατέχει την πιο σημαντική θέση στον παγκόσμιο αθλητισμό ως το 2037, ως πρόεδρος ενός πανίσχυρου σώματος που αντιπροσωπεύει 206 εθνικές ολυμπιακές επιτροπές και εκατοντάδες αθλητικές ομοσπονδίες, που έχει τη δύναμη να αλλάζει την τύχη πόλεων και χωρών.
Σε πρακτικό επίπεδο, αυτό σημαίνει ότι θα αποχαιρετήσει τη Ζιμπάμπουε, για να εγκατασταθεί στο μεγαλοπρεπές, ιστορικό Lausanne Palace, επίσημη κατοικία των προέδρων της ΔΟΕ από το 1980. «Δεν έχει σημασία που βρισκόμαστε, αρκεί να είμαστε μαζί σαν οικογένεια» – αυτή ήταν, λέει, η υπόσχεση που είχαν δώσει με το σύζυγό της. Όταν παντρεύτηκαν εκείνη έκανε ακόμα πρωταθλητισμό, όταν ορίστηκε υπουργός ήταν 6 εβδομάδων έγκυος στην πρώτη της κόρη, ενώ η δεύτερη ήρθε στον κόσμο ενώ προετοίμαζε την υποψηφιότητά της. «Από τεσσάρων εβδομάδων ταξιδεύει μαζί μου. Ειλικρινά, το να περνάω χρόνο μαζί της – να την ταίζω, να την κρατάω αγκαλιά, αυτές οι ήσυχες στιγμές είναι ανεκτίμητες. Και μου υπενθυμίζουν γιατί τα κάνουμε όλα αυτά – γιατί παλεύουμε για καλύτερα συστήματα, για μεγαλύτερη ένταξη, για πιο δυνατές κοινότητες. Για να μπορέσουν τα παιδιά μας να μεγαλώσουν με πρόσβαση, με πίστη σε ένα κίνημα που εξακολουθεί να έχει νόημα και αξία όταν έρθει η ώρα να το κατανοήσουν».
Η Κόβεντρι δεν βλέπει μπροστά της εμπόδια, μας λέει, παρά μόνο ευκαιρίες. Πιστεύει στο ένστικτό της – «ποτέ δεν με πρόδωσε». Της αρέσει να βγαίνει έξω από το comfort zone, «κι ας ξέρω ότι θα σκοντάψω μερικές φορές. Απλά σηκώνεσαι, μαθαίνεις και προχωράς». Την ρωτάω ποιο είναι το σημαντικότερο πράγμα που έμαθε από τη μητέρα της, και θέλει να περάσει στις κόρες της.
«Ω, Θεέ μου – ακούγεται εύκολη ερώτηση, αλλά στην πραγματικότητα είναι η πιο δύσκολη. Ήμουν πολύ τυχερή. Η μητέρα μου, οι δύο γιαγιάδες μου — ήταν όλες εξαιρετικά δυναμικές, ανεξάρτητες γυναίκες. Είχα δυνατές γυναίκες γύρω μου σε όλη μου τη ζωή. Ακόμη και η προπονήτριά μου ήταν μια από αυτές. Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη συμβουλή που να ξεχωρίζει – ήταν ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπιζαν τις δυσκολίες. Δεν υποχωρούσαν. Και εγώ είχα την τύχη να το βλέπω αυτό, να μαθαίνω παρακολουθώντας πώς διαχειρίζονταν τις δύσκολες στιγμές – με αντοχή και αξιοπρέπεια.
Αυτό θέλω να μεταδώσω στις κόρες μου. Θέλω να μεγαλώσουν γνωρίζοντας ότι μπορούν να γίνουν ό,τι θέλουν, να κάνουν ό,τι ονειρεύονται. Ελπίζω να μάθουν την αξία της σκληρής δουλειάς – ότι όταν δεσμεύεσαι σε κάτι, το δίνεις όλο σου το είναι. Τα πράγματα δεν θα είναι πάντα εύκολα. Αλλά αν πιστεύεις σε κάτι, το διεκδικείς, το παλεύεις. Και πάνω απ’ όλα, θέλω να καταλάβουν ότι η ακεραιότητα έχει σημασία. Πρέπει να βρίσκεται στον πυρήνα κάθε σου πράξης. Αυτό είναι το μάθημα που ελπίζω να τους περάσω — όχι μόνο σε εκείνες, αλλά και σε κάθε νέο παιδί που παρακολουθεί».
Κεντρική φωτογραφία: H Kέρστι Κόβεντρι χαιρετά τους συμπατριώτες της κατά την επιστροφή της στο αεροδρόμιο της Χαράρε, ως πρόεδρος πλέον της ΔΟΕ. (Jekesai NJIKIZANA / AFP)
πηγή
https://www.kathimerini.gr/k/k-magazine/563529922/mama-kerdises-45-lepta-me-ti-nea-proedro-tis-doe/
