Ο θεατής: πελάτης και εμπόρευμα
Του ΚΩΣΤΗ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗ Με στερεότυπα εμπορικά κλισέ «διασκέδαση μέχρι θανάτου» ή «πληροφόρηση μέχρι θανάτου» μπορεί να δαιμονοποιούμε τη διαβόητη σχέση τηλοψίας - κοινού, μόνο που μας διαφεύγουν οι πλέον βαρύνουσες πτυχές του τηλεοπτικού καθεστώτος. Τι μπορεί να σημαίνει, λόγου χάρη, «διασκέδαση μέχρι θανάτου»; Για να προσφέρεις κάποιο υλικό στο τηλεοπτικό σκλαβάκι πρέπει πρώτα πρώτα να του κλέψεις το χρόνο του, να τον κολακεύσεις ώστε να καταστεί τηλεοπτικό ενεργούμενο. Παλιά, στις συνεστιάσεις, ο κόσμος τραγουδούσε αυθορμήτως, τώρα η τηλεόραση δείχνει γλέντια όπου οι ομοτράπεζοι τραγουδούν. Η διαφορά είναι τόσο μικρή, ώστε τελικά αποδεικνύεται σατανική. Αν χορεύουμε επειδή βλέπουμε άλλους να χορεύουν μέσα στο γυαλί, τότε δεν ξεφαντώνουμε, απλούστατα αντιγράφουμε κάκιστα το ξένο κέφι. Με την αφειδώς προσφερόμενη πληροφόρηση δεν συμβαίνει τίποτα διαφορετικό. Οπως στις τυποποιημένες κωμωδίες αμερικανικού τύπου, που πίσω από τις καταστάσεις «δουλεύει» κασέτα με έτοιμα
